Autodafe 2 (18)

czułem jak wyzwalam się

od zbędnego nadmiaru energii

w którą wyposażyła mnie młodość

Andrzej Bursa

86

Tak, Panie, strzelałem węglem (wam przecież strzelać nie

kazano, a ktoś musiał to w końcu zrobić) i lizałem płomie-

niem. Jak tak dalej pójdzie, Autodafe z rymowanej diatry-

by przeciwko wszystkim i światu przeobrazi się w: wielo-

diatryby: wypełnione spermacetem po brzegi z wszelkich

brzegów walenie z cieśniny polskiej gawędy szlacheckiej.

Chorowity kuc siwojabkowity (tego słowa użył Fredro w

Trzy po trzy, jeżeli mu się dziwisz). Esofloresowaty Sam-

sel szarojabłkowaty (tego słowa użył Bóg, zawracając pi-

sarzy i pisarki z powrotem do pieczar i na wykroty prain-

87

doeuropejszczyzny). Stoję wyprostowany w ciepłej lisiur-

ce nad spiekłą, nagą kobietą i liczę matejkiszki na jej roz-

dwojonym łonie. Rozpacz. Cierpienie. Narastający, hura-

ganowo-lawinowy strach: nad transcendentaliami porząd-
kowanymi niewielkim rozdrabniaczem do gałęzi ze starej

a nieistniejącej już firmy „Prowincja noc”. I na co mi był

ten twardy kartofel dobrego opowiadania, z którym obno-

siłem się w trakcie żniw na wsi po rozwścieczonych, bez-

zębnych inteligencjach wypatrujących oczy za czym zgo-

ła innym: efektownym purée ciepłej nowelki: podgrzanej

88

na kilku starelkach. Jak mogliście tak, starcy, co za arcy-

nieprzystojność. Gerejsze-lub-Gerejsze – zgejsze, w dni

potężniejsze i panny mądrzejsze, i autor Autodafe naraz

go zbliżywszy – tkliwszo-przenikliwszym. O tak, Panie,

strzelałem węglem (ktoś musiał nim strzelać, skoro wy

strzelaliście brylantami) i lizałem płomieniem. Krew na

moich rękach wystaje wyraziście poza krew płynącą w

moim ciele – nawet o kilkadziesiąt, kilkaset cali nadciś-

nienia w najmroczniejsze dni jesieni. A powiadali pew-

ni swego jak głowy na karku, że – dobry kogut nie tyje.

89

Im więcej kobiet i dzieci zabije – wypruwałem szeptem:

tak, aby nie słyszeli, to było silniejsze ode mnie; z białej

jak mleko, historycznej mgły wyskakuje mała (mniejsza

niż tego się spodziewałem) wyścigówka palingenezy – i

przejeżdża mnie na wytartych, a prawdę powiedziawszy,

prawie już niewidocznych pasach mojego agnostycyzmu.

Ale czy zabija? Są rzeczy na niebie i na ziemi – są poma-

rańcze z Malty i owoce apokarpiczno-lizykarpiczne: doj-

rzewające w chalcedonowym słońcu Nowego Jeruzalem,

ale nie ma odpowiedniego przepisu kuchennego. Zastyg-

90

liśmy bezradni w punkcie obróbki termicznej z rozrzuco-

nymi po kuchni matekianami. Oto, gdzie moim zdaniem

jesteśmy i w której matni tkwimy. Marzyliśmy o Zamoś-

ciu wszystkich światów możliwych, ale wylądowaliśmy

w wyrżniętym w pień Berezweczu – musimy cokolwiek

z tym zrobić, nim zapadnie zmrok – wszelkiej fantasma-

gorii. Podaj mi rękę, proszę. „Mocniejsza będzie miłość

co zstąpi na ziemię”, jak pisał Apollinaire. Strzelałem –

ogniem i nożem. Gnijącym czarodziejem w bigoteryjną

wróżkę. Bigoteryjną wróżką – w gnijącego czarodzieja.

- - - - -

           - - - - - 

- - - - -

86

Naucz się wybaczać, naprawdę – tylko dla swojego dob-

ra. Na dobry początek – przebacz brodzie prostaka boko-

brodę zboczeńca. Ćwiczenie determinacji, owszem – jak

mój poemat, rozpędzona, upiorna: karuzela: odrzucająca

impetem ze swoich szerokich krzesełek przypadkowych,

rozawanturowanych czytelników. Roztłukująca ich o tyl-

ną ścianę pracującego bez dnia, bez nocy przerwy zamra-

żalnika ciszy. Campo di Fiori – Powrót. Panie, nie mam,

kim kończyć poematu. Ubohuj, umiłuj. Wielka mi rzecz,

jeden zadzierzysty i natrętnie szeleszczący bęben boskie-

*

go dofinansowania: na ca-
łe: tam-tamy: budżetówki.

               

30.08.2018