Autodafe 2 (8)

36

Zielone Świątki, ulewa – Robert Lewandowski z żoną

wchodzą do kościoła, w którym żarliwie zapragnęli te-

go dnia ochrzcić dziecko. Zjawiający się na wezwanie

Bóg gra w kości nad ciałem małego Lewandowskiego,

ten zaś wynurza główkę znad koronki jak konik polny

przyparty do trawy rozciągniętym podkoszulkiem. Le-

wy trzyma w ręku Zolę, okrutnie stare wydanie Ataku

na młyn. Czyja gwiazda nad nami świeci? – nie przes-

taje dociekać Anna: połączonych księstw, rozdrobnio-

nych zwłok? Dla przykładu ja: jestem spod znaku lwa,

37

lecz czy spod znaku zwierzęcia, czy może raczej: padli-

ny? Całe swoje życie nawykłem zakładać to drugie, py-

tałem także matki rodzonej w znaku barana i – założyła

podobnie. Boże, jak bardzo się dziwię, kiedy spotykam

zakony, w których znajduję pannę albo znajduję wodni-

ka. A jak bardzo się dziwię, gdy przejrzę nekrofila, lecz

ten przyznaje: jest wagą. Wrażliwość nekrotyczna zwie-

rzęcych znaków zodiaku to temat godny Prousta, a jaka

to wielka szkoda, że Conrad był tylko strzelcem, a Eliot

jedynie wagą. Dziś jest już na wszystko za późno: piszę

38

Autodafe jak męską Emanuelle i zwycięża mnie, zdolne-

go niewolnika astrologia pana. To na co mogę liczyć, to

gol Maradony zwany ręką Boga, raz na jakiś czas: strze-

lony z praliteracką jeszcze wadą wzroku na: oszronioną

bramkę. A może piszę książkę dla Marsjan? Może i Bo-

że w marsjańskim Empiku ta łza znad planety – spalenie

biblioteki aleksandryjskiej mojego serca. A na posadzkę

zapustnej sceny fokstrot walentynkowy, nogi bose w po-

pleśniałym cebrzyku nieba. Nie wiem, wiem jednak, że

poemat jest kobietą, a jednym jedynie wersem nie zmie-

39

rzę wysokości dna macicy. Ot i skalisty fundament, po

którym ześlizguje się moje zamglone i nieprzejednane,

aby rozbić się o antabę – w zabajone, nieprzejebane. W

polu szaleje Wołos, czytelniku, dopada pisarki, pisarzy,

ogłupia i hipnotyzuje, całkowicie uodparnia na ból. Na

Facebooku znajdujesz przypadkiem nagie zdjęcie Karo-

la Samsela i jego córki przytulonych do siebie i czytają-

cych satyrę, Księżycowy pierścień. Białe konie rżą, Le-

wandowscy wybiegają z kościoła, Robert prorokuje, je-

go syn przez chwilkę bawi się różanym szkieletem, ale

40

znudzony i tak wyrzuca go razem z chlebem: z wózeczka.

Zmartwychwstań, zmartwychwstań, Panie. Nie, Zosia nie

bawi się moim penisem. Lecz za to interesuje ją bardzo si-

wy cień na moim brzuchu. A to intencja twórcza – spokoj-

nie tłumaczę córce – to kameleonowy naszept magnetofo-

nowy mojego ciała, pluskwa Muz, która chce uchodzić za

bliznę. Zosia nie rozumie. Cytuje Mocarskiego: „chciałem

żeby moje wiersze kopiowały moralność niezabudek i fioł-

ków”. „Nikogo nie obchodzą moje czeremchy” – odpowia-

dam jej tym samym Mocarskim. I wtedy kula ognia wypeł-

                *

nia moją córkę

i trawi mnie na

popiół.

4.07.2018