Lelewel

Koszty własne literatury.

Prowizja krętego strumienia.

W Twojej fabryce, Ustępujące, w samym sercu produkcji,

na głębokim patronackim powietrzu, gdy zdawać nam się

będzie: oto dziś jesteśmy bezpieczni, przyjdzie po nas sło-

wo. Wbije nas na pal. Tak, wbije, nie, nie wbije. Wypuści

długą literę, najdłuższy cień w alfabecie, a jest to litera „l”.

To na literze „l” oprzemy swoją wnętrzność. Tak, wnętrz-

ność, nie, wewnętrzność. I jeśli nie będzie oparcia, nie bę-

dzie oparcia w nas samych (nie jest to przecież litera „t”),

osuniemy się głębiej w szare grafowe oko dudniące na do-

le znaku, wznosząc za sobą bluszcz jelit, kunsztowny, bia-

ły w światle, w świetle morskich latarni. Tak umierał Lele-

wel, promienny, ulatujący wysłannik literatury. Trzy krwa-

we słupy jego nazwiska: „L” pierwsze i „l” trzecie, „l” dru-

gie, groblę nad nimi, możemy dziś zobaczyć w oknach Bri-

tish Museum skierowanych na Polskę. To Polxit, ostatnia

noc, nim wstanie jutrzenka przemiany, wczesnoprzepalny

Brexit. A to jest indygo płuczące swój niezmierzony kształt

w rzece. Tylko w jednej walucie – bankomat alfabetu – mo-

gę wymówić mój ból. Tylko w jednym systemie – domofon

alfabetu – Twój opuchnięty przydomek. „l”-igła, „l”-opaska,

„l”-filar, „l”-szkielet człowieczy. Gdy chce się szaleńczo „t”-

dachu, obsesyjnie „t”-dachu, a gaśnie się na „l”-palu, chce się,

Ustępujące, zapisać gdzieś wizjoneron, zachować dekameron

wszystkich dostępnych nam wizji.

23.07.2016