Po zmierzchu

Namawiam cię, wypowiedz wojnę niebu,

jest salą informatyczną wszelkiej filozofii.

Jeśli wypowiesz mu wojnę, rozwiążesz też

zagadkę religii i co najmniej w części, być

może połowicznie, odkupi cię krew żmud-

nego, internetowego dociekania. Zachęcam

do tego szczerze, wypowiedz wojnę słońcu,

chamstwu serca, silnikowi w tunice, powoli

przyspieszającej białej wołdze, z której sły-

chać tylko przekleństwa. Na domiar złego

ja – na samym dnie kontuzji języka. Zupeł-

nie lewosławny w rzece poezji rzymskoka-

tolickiej, w jej rozkrwawionym korycie w

rozdygotanej, mosiężnej niby to wanience

dramatu. Skaczący z najcieńszej trampoli-

 

ny lasu, rodzący się z łona zasłony. Mrożek

kowalski, odłonnik, odmatczynnik: ze mnie

tworzą ci broń. Ja podwojony. Upośledzone

bliźnięta, Heidegger i Arendt w niedomknię-

tej pracowni, do której weszły po zmierzchu.

21.07.2016