Autodafe 2 (21)

101

Do Matki Szwedki: będę niezwłoczny, aż do samego koń-

ca mych dni, klnę się na własne takzwłoczne zwłoki. I nie

muszę być duszą towarzystwa, wystarczy, że będę: ciałem

towarzystwa: milczący i niezachwiany, bo jeśli roztrzęsio-

ny, to już niezzachwialny. Między nami, Boganami – mię-

dzy wami, poganami, coś w końcu należy zrobić. Niechże

przynajmniej na setkę, dwie setki połyskujących albumów

o wielkich samoukach przypada jeden spory folder o wiel-

kich akademikach: zasłużyliśmy na to, nawet jeśli samego 

Autodafe nie sposób nazwać: nowym XXI-wiecznym Kri-

102

ser och kransar. Do Matki Szwedki: w głębi platynowego

paździerza matka powtórnie wychodzi za mąż, skacząc po

górach – a ja zastygam, domyślając się, że commedia dell’

arte mojego testosteronu nigdy się nie zakończy. I jednak

nie słowo lifelessness, którego pragnąłem – ale bałamutny

neologizm lifelessfulness, z ducha którego całe życie ucie-

kałem – mym drugim imieniem w bierzmowaniu znaczeń.

O rety tapety, o losie – a może nie ma co liczyć na polskie

Juloratoriet? Może Polak zawsze (Polak, a więc także ja),

mając do wyboru coacha-deistę i dietetyka-ateistę, wybie-

103

rze katolika, trenera personalnego – nawet: z Tęczą grawi-

tacji Thomasa Pynchona pod pachą – nawet po zatrząśnię-

ciu na noc w Pałacu Branickich niewcielonego na czas sło-

wa. Czy sapanie chimery może być: turnerowskim złudze-

niem? – oczywiście, że nie, a jednak – niepomni przestróg

zbieramy bagienne maliny z niesfornych, słonych włosów

Boga i spadamy w morza leśnych owoców – na dywanie z

glonów bawiąc się (ale bez większych natchnień) rozgada-

nym odkurzaczem czarnej porzeczki – Do Matki Szwedki,

za czterdzieści lat moje pokolenie zostanie nazwane poko-

104

leniem po Smoleńsku – nieważne, czy stworzę coś na mia-

rę wierszy Johana Ludwiga Runeberga czy opublikuję tyl-

ko kolejny numer „Zeszytów Historycznych”. Byłem prze-

rażony myślą, że stanę przed ołtarzem swej rodzinnej para-

fii z kobietą, a powinienem był domyśleć się momentalnie:

zapisano mi w gwiazdach miesiąc miodowy z historią – w

długim cieniu ran przytłaczającej nocy poślubnej. Między

bokserem a pięściarzem rozciąga się dramat rozkojarzonej

dłoni i rozładowanej baterii. Konając, ostatkiem sił usiłuję

wybrać numer do Michela Montaigne’a, lecz – klnę się na

105

wszystko – odbiera zaspany George Berkeley. Czcigodny:

rektor wszechczasów, Herman Boerhaave – podcina sobie

żyły na dachu uniwersytetu w Lejdzie. Upływa: babie lato

zwane w Holandii rokrocznym: stwardnieniem: rozsianym  

przejrzałej już przyrody, ale ja – nadal szamocę się z zamk-

nięciem pudła, które nie chce już więcej się zewrzeć. War-

szawski Brooklyn, bo w Pałacu Tyszkiewiczów-Potockich

mowy obrośniętej niedopowiedzeniem usłyszałeś Niemca

mówiącego na cały głos? Wypłakałem rzeki łez i puściłem

z ich biegiem beczki śmiechu – równałem bieg strumienia,

*

chociaż i tak wielu z was

stwierdzi, że odjaniepaw-

liłem: kilka kropel wody.

10.09.2018