Autodafe 2 (23)

111

Kamień oświęcimski przywalił mocno: źródło polskiej poezji,

spod którego „powykapywała” jeszcze ektoplazma – Tadeusz

Różewicz. Kamień smoleński przywalił staranniej: źródło pol-

skiej poezji, spod którego pociekła leniwie, jednakże tak – jak-

by „szła w morze” – nieodciągnięta w porę grudka: tratwy lipi-

dowej: Karol Samsel. Czym się różni – Hoffmann wypełniony

radością życia od Hoffmanna zaprogramowanego na autodest-

rukcję, skoro jeden i drugi (równie dobrze) mogą nakręcić Po-

top? A więc nie jest istotna moja chwiejność pomiędzy mrocz-

nym klasycyzmem, a gorzkim modernizmem. Moje melancho-

112

lijne dzieło dzwoni na obiad denerwującym, pośniadaniowym

dzwonkiem, ale ważne jest to, że serwuje: niewzruszone – nie-

mal jak bohater romantycznego kina walki. Mam, co jest praw-

dą – lekką paranoję, i to co najmniej od czasu pisania pierwszej

części poematu Autodafe, ale wierzę, że ostatecznie: ocali mnie

ona w ostatnich latach życia przed dementalnym a nikomu nam 

niepotrzebnym – zagubieniem. Teraz jest mi dobrze, jest ciepło,

a nawet bezpiecznie – szczególnie wówczas, gdy w Sheratonach

silnego odczuwania zapominam: prawie całkowicie o trawiącym

mnie Bristolu melancholii niemrawo skrywającym się – za mgłą.

113

Rozpieszczone do granic przyzwoitości dzieciątko narracji nieuk-

kształtowanej dramatycznie w końcu wrzasnęło i wydrapało nam

oczy. Zastrzeliliśmy je z legalnego w Polsce, starego, parateksto-

wego floberta, zdumieni jeszcze bardzo długo później, że: taki! –

rupieć, matuzal mógł je bezwzględnie powstrzymać. Ale: rzeczy-

wiście bywa i tak. Jeszcze w 2009 roku mroczny, egzaminacyjny

jedwab na polonistyce (nawet sparking i prunela) osiągał zawrot-

ne ceny uczciwie domieszkowanego złota. Dzięki nawracającym

epizodom depresyjnym widziałem wtedy więcej, pisałem: mniej.

A Bóg mi świadkiem, że bywały rzeczy dużo gorsze niż: rozbite

114

jajko klasycyzmu szukające rozpaczliwie po omacku możliwości

skonania przy zarżniętym kuraczku oświecenia. Zimne: pożywie-

nie ześlizgujące się ze ścian czasopism akademickich do tej pory

staje mi w gardle i bezwolnie zawraca – w toalecie, sekretariacie,

sali multimedialnej nocą. Jestem rozczarowany sobą i zawiedzio-

ny pseudo-stylem – z jakim wyrażałem własne cierpienie w sztu-

ce. Starczał jeden okrzyk „ptaki na horyzoncie!”, abym zaczynał

pisać. Tytuł bezmyślny – jak zalewanie się parującą herbatą, sta-

wianie śniadania na fortepianie. „Szklaneczka Warki Radler: nie

zmieni się w czaszkę Yorricka”, wrzeszczałem ochrypnięty, „ale

115

dokonam cudu”, łgałem, mitycznie zawieszając głos, „wyrzeźbię

czaszkę z ziemniaka”, i ryczałem ze śmiechu, jakbym miał (przed)

oczami całe pokolenie wykarmione na szekspirowskich frytkach.

Podejrzewam, że zabijając się już wtedy, oszczędziłbym czytelni-

kowi całego swojego mroku. Lecz niebezpodstawnie – uważałem,

że musiałem żyć. To na stancji pełnej alegorii narodowych wyśni-

łem sobie studencki Hotel Europejski otwarty przez całą dobę. A

to, co starałem się robić, robiłem całym sercem: przegrupowania,

rozgrzewki na śniegu i deszczu, multiczynnościowy retrotrening,

czerpiąca pełnymi garściami z klasycznej teorii sportu kalistenika.

*

To, co starałem się robić.

Robiłem – całym sercem.

20.09.2018