Lidia Croce

Miejsca mityczne. Miejsca, do których już nie powrócę.

Przystanki długiego omdlenia. Plac, na którym odcięto

rękę Auderskiej, miesza się z górą, na której ukrzyżowano

Herlinga-Grudzińskiego. Nagiego. Rozciągniętego

jak uśmiech Ducha Świętego. Zesłanie.

I ja, Lidia. Lidia, czyli zmysł. Lidia oprawiająca zająca,

Lidia gotująca owoc i szykująca mieszankę, Lidia

uderzająca łomem w odkształcone okno pustyni.

Miejsca mocne i rozrośnięte. Miejsca solidne.

Atomy tunelowe. Kije. Zesłanie.

26.04.2014

Tarasy

Mówię do ciebie raz jeszcze.

Raz jeszcze powtarzam.

Słuchaj ust pierzastych.

W termach okrucieństwa

przysposób usta-wehikuł.

Musisz bowiem strzec siebie,

a także dbać o innych.

Jeszcze dziś im zdradź,

jak żyje staromoc

w służbie nowomocy.

I nie wracaj już do mnie:

to słowo nie odda niczego

jeno puch i proch,

jeno parę i pałkę,

jeno

skrwawione, puszyste,

nieprzejrzyste –

– pustkowie

(przypis sabotażu).

Mówię do ciebie raz jeszcze

wierszem z Koryntu,

wierszem z Kundziwoli,

wierszem podpalacza,

wierszem mordu politycznego,

wierszem zbrojnym,

wierszem ataków:

przysposób usta-wehikuł.

W termach okrucieństwa

usta-wehikuł przysposób.

Ten, który nas poprzedza,

aborter naszych córek,

prześladowca synów,

chce wynieść nas

zamkniętych

na tarasy tego,

co po nas następuje.

24.04.2014

Hermes

Spożyłeś to, co miałeś sławić.

Spożyłeś to, co miałeś uobecnić.

Spożyłeś pieśń-matkę i pieśń-surogatkę.

Mówisz więc bezmyślnie, dziurawiąc wazę głosu.

Oceniasz najzawodniej –  wierzchołkiem palcówki.

I mówisz: płacz Domu. Płacz Białego Domu.

I twierdzisz: Kalwaria. Kalwaria Kennedych.

Spożyłeś to, co miałeś z czasem wzmocnić.

Zimna kość bawełny wyjęta spod lodu
wypadła ci z rąk, łupiąc głowę psu,

który miał cię strzec.

15.04-18.04.2014

Drzwi drzew

Czemu, Boże, poleciłeś mój język tylko uwadze mistyków,

odbierając go ludziom ziemi i lamp bitumicznych,

oddalając od niego inżynierów, dziennikarzy,

tych, którzy mogli mnie wesprzeć i podtrzymać

w chwili odkrywania słowa odcinającego rękę,

zdejmującego głowę?

U progu niewiele miało się przy sobie:

język Teresy od Dzieciątka Jezus

zamiast języka Wasyla Serhijenki.

A nasycone było zachowawcze.

Dopiero potem pismo afektu,

papier przerażenia, wysoki męski

głos zadziwionego zoila.

Stadia drogi stąd jest, Boże,

mała stacja. Mówią na nią

fidessa, mówią to wyraźnie,

by słyszały dzieci.

11.04.2014

Decollatio

Ty, który to czytasz,

wiedz proszę, że cię kocham,

a słowem miłości do Ciebie

chcę rozpocząć swój język.

Pragnąłbym go uczynić

językiem głowy i drzewa,

choruję jednak, co znaczy,

że to, co staroroczne,

staroroczne we mnie,

rodzi noworoczne

daleko poza mną.

Mniej słów mocy.

Mniej słów opieki.

Decymacja wyrażania.

Mówię dziś do Ciebie

w ten gorzki poranek

słonym zdaniem lądu,

słodkim, kosmicznym

oddechem. Jestem

który nie jestem

i sprowadzam tu wyżła

zbroczonego biegiem

między mną a Tobą. 

8.04.2014