Szczutki

Lamentum lamentorum

Kraszenie na mokrych deskach.

Okna, trud internowania.

Medjugorie do kości,

Medjugorie do łzy.

Proszę, zdejmij ze mnie

ten tępy tekst-otylec –

– dżihad ręki zbliżanej

w stronę igły mielarki.

Ledwie przepchną cię w świat,

z powrotem lądujesz w ojczyźnie

i nie masz wzorca nad bronę,

nie masz wzorca nad kruka,

nie masz wzorca nad chleb

usychający w dnie

krypty.

28.07.2014

Na zburzenie Broniewskiego

Sław języku tajemnice. Sław to, jak wszyscy upadamy

w maniakalne i jak wszyscy z maniakalnego podnosimy

się. Sław rosyjskie i malezyjskie. Sław oprawę z oprawcą

jednocześnie (a czyż nie sławisz sprawy obok sprawcy?).

Sław języku Mazowsze – sztambuch gliniasty, sław

Śląsk prosty i giętki jak pręciki niewymawialnej sylaby.

Sław języku tajemnice. Sław interes zabitych – taboret

utwierdzony na podskakującej czaszce Marty, Anny,

Ewy. Sław wszystkie bez wyjątku miłosne objęcia.

Sław walkę kogutów jako pochwałę prawa Bożego.

Ucieczkę do Aten i ucieczkę z Aten. Mało rozumiesz –

– sławisz tajemnice.  

Nie obrodzi chlebem jabłoń w ludzkich plecach.

Nie obrodzą plecy brzmiejące od miąższu.

Nie powije ćmy lirnik przynoszący śmierć.

Nie-nie.

Nie-nie.

26.07.2014

Miałeś chamie

Ateny emocji, Ateny intuicji.

Ateny ludzkich dusz.

Jeżeli uważasz, że widzisz dobro i zło,

spójrz teraz na gmach słowa

i – jak przed Tobą Dante,

a po Tobie więcej nikt – zejdź

wgłąb adopcyjnego podziemia.

Adopcyjne podziemie języka.

Tymi słowami określaliśmy

dzienniczki dusz. To, co w nich

sugestywne i samowyładowcze.

Miałeś chamie złoty róg. Miałeś

miazgę czarnego lądu:

tworzyła cię tajemna

prześladowcza myśl,

przez to, co nieprzygotowane

przełaziłeś jak z domu do łaźni.

Miałeś chamie ostrak:

i jaki to był ostrak!

Perła księżnej Dobrójskiej,

welon Zadie Smith!

Głosiłeś nim poza głosem,

uczyłeś wieś rozgłosu,

uczyłeś miast rozgłosu.

Jeszcze nad Twoim grobem

pchła pierwszych alfabetów

i pierwszy przewrotny poród

z lojalnej białej miłości.

25.07.2014

Pospolite

Nigdy niczego temu wierszowi nie zawdzięczałeś.

Nade wszystko pamiętaj – miejsce, z którego się 
wywodzisz, było mu obce i jest mu obce.

Podobnie miejsce, do którego ruszysz

z własnej woli, miejsce, które zdobędziesz,

miejsce, do którego cię ześlą. Wszystko

jedna polska sromota, jedna pleroma

na niebie z gnoju. Jeometra Łuszczewski,

budowniczy kościołów, hodowca sadów,

jeden z niewielu żyjących w tej nizinie

Herostratesów,  wiesza się w łazience

swojej konkubiny. Jest więc wierszem,

z powrotem wierszem i z powrotem –

– niczego mu nie zawdzięczasz. Nie

wiń wiersza, nie wiń siebie. Jedna polska

sromota, której z czasem dalibyśmy

uświerknąć. Zbyt mało na rozterkę,

niewystarczająco wiele na dietskij sad.

Wiązka i szajka. Mimowolne wydłużenie

tego, co mierne i pospolite w lustrze

przeładunkowym.

.

22.07.2014

Prolegomena

A więc jestem, mój mistrzu. Znalazłem się na pustkowiu,

bowiem jeszcze w dzieciństwie zapragnąłem kochać. 

Aby przewyższyć tę miłość i ujrzeć ją z wysoka,

mówmy o rzeczach prostych i mało wyrazistych.

Wpierw zlekceważmy charakterystyczne. Potem 

zdyscyplinujmy wczesną młodość, melancholię,

niezrozumiałe znużenie wyrastającym lasem.

Oddali się obraz, to pewne. Drogę jasnego

widzenia wypełnią wczorajsi uchodźcy.

Lecz oni zmienią swoje życie. Wyostrzą je.

Okażą się lojalni, a świat ich pośle

do połogu głosów. „Wytrzymały jest

rozum, co tworzy taką pieśń”. „Silne

nad miarę serce, które mówi do śmierci”.

Chcę mówić do ciebie późną rewią woli.

Wyznaniem wolnym od każdego ucisku.

Od starosłowu – nowiny najkłamliwszej.

Od słowa przeciw twarzy. Od hasła

diabelskiego. Od hasła tasmańskiego.

Jeśli, mistrzu, jest głowa, będzie mi dziś

służyła. Jeśli, mistrzu, jest ręka, odmieni

                                                                     dziś swoje losy:

                                                                      zmyli wiele pogoni.

                                                                 

12.07.2014

Obłok

Poślizgnęła się. Złamała kość biodrową.

Myślała o Eroice, o Munku, o Kobieli.

O śmierci tego drugiego. Przedwczesnej,

środkiem świata. Między liczmanami.

Poślizgnęła się. A przed momentem

wypuściła psa. Jak głupio postąpiłaś,

bezmyślna Moll Flanders! Mogłaś

dożyć wieków, odtroczyć zmysł

                                                    po zmyśle,

oddzielając kości burzliwego dnia.

Poślizgnęła się. Wykręciła rękę, jakby

grała z lustrem, grała z billboardem,

żyła w książce, w gazecie, w sowitym

zarobku. Cóż z niej dla kręgu flar?

Rozgrzewana pamięć? Tryskający

                                                        obłok?

6.07.2014