Prolegomena

A więc jestem, mój mistrzu. Znalazłem się na pustkowiu,

bowiem jeszcze w dzieciństwie zapragnąłem kochać. 

Aby przewyższyć tę miłość i ujrzeć ją z wysoka,

mówmy o rzeczach prostych i mało wyrazistych.

Wpierw zlekceważmy charakterystyczne. Potem 

zdyscyplinujmy wczesną młodość, melancholię,

niezrozumiałe znużenie wyrastającym lasem.

Oddali się obraz, to pewne. Drogę jasnego

widzenia wypełnią wczorajsi uchodźcy.

Lecz oni zmienią swoje życie. Wyostrzą je.

Okażą się lojalni, a świat ich pośle

do połogu głosów. „Wytrzymały jest

rozum, co tworzy taką pieśń”. „Silne

nad miarę serce, które mówi do śmierci”.

Chcę mówić do ciebie późną rewią woli.

Wyznaniem wolnym od każdego ucisku.

Od starosłowu – nowiny najkłamliwszej.

Od słowa przeciw twarzy. Od hasła

diabelskiego. Od hasła tasmańskiego.

Jeśli, mistrzu, jest głowa, będzie mi dziś

służyła. Jeśli, mistrzu, jest ręka, odmieni

                                                                     dziś swoje losy:

                                                                      zmyli wiele pogoni.

                                                                 

12.07.2014