Pragnienie szczęścia za oknem

Królowo Aniołów,

Królowo Eleatów,

Królowo Białoszewskich,

Królowo Woroszylskich.

Przychodzę, matko, z geszeftu

z trzciną dobrej nowiny

do końca niezgłębiony:

idę z wielkiego ucisku,

z wiecznego prekariatu,

z długą węgielną zbrodnią,

z Kalkwerkiem dobrym

jak chleb, z Kalkwerkiem

jak kromka chleba.

Pisma kładą zdawkowo

mową chudą bez przeczuć:

Orfeusz i Erynie.

Poeta i doberman.

Cyprys: cul de sac.

26.10.2014

Dawid

Sam wiesz najlepiej, ile przegrałeś

przez to hreczkosiejstwo w służbie

ciemności. Było wrzeszczeć o życie,

nie o sprawiedliwość. I życie sławić,

nie Raskolnikowa, nie jemu Dawid

potrzebny. Wieżom Dawid, klubom

studenckim Dawid, sekretariatom,

wnętrzom, czytelniom Dawid

po trzykroć – do krwi ostatniej

kropli z żył.

W nim jednym, w Dawidzie

odpoczniesz – Ty, obiekt

jego opieki, jego kuracjusz,

faworyt – w podróżach do

wnętrza dnia. W Dawidzie,

w jednym Dawidzie

biennale, domyślność

uzgodnień i ja, Saul

patrzący na Ciebie

z łezki do tego tekstu,

z jego nowego błotnika:

meduza

prawdy

i piękna.

20.10.2014

Dwie siostry

Ojcze wszystkich nas,

miej proszę na względzie,

że podchodzę do śmierci

i mówię nią przez sen

głosami dwóch sióstr,

które we mnie są.

Pierwsza z nich – Joanna,

starsza, rezolutna

wybiera miejsce przy księdze,

siada z gałązką klinową –

ale prędko ma atak.

Nogi jej kopią podłogę

i owocują ze sobą, jakby

kochała się z mężem

na odsłoniętym dnie

rzeki.

– Jasełka

parweniuszki –

– powtarza za nią Bożena

i skacze na wyższe piętro:

wygięta daleko naprzód

pochylnia dla cyrylicy

pada, dygocze

jak pstrąg.

19.10.2014

Anakonda

Byłem głupi i zrozumiałem: głupim ucichnę.

Wezwie mnie młoda anakonda alfabetu,

a ja, owszem, siądę za jej stołem jak w każdym

innym posępnym dniu roku. Wyciągnę tępy,

siwiejący palec i będę udawał:  

– że zostałem wypchany już na samym początku,

już w kanale narodzin nieusychającym,

wilgotnym futrem tekstu.

– że dzielę siebie na części, by złożyć ten strój

w sobie i by jemu sprostać jako przekładaniec,

figura życia słowem.

– że tak ukazany jestem kapodastrem,

ale nie sługą muzy. Że pieśń moja zleceniem,

a to co powierzono – nie apollińskie

jest.

Bo gdzie staruchowi

do bikiniarstwa pisma?

Do wolnej od abrazji

piaszczystej plaży gatunków?

Do tekstu swobodnego,

pocałunku w nerwicy? 

Wierzą, że mówią, mówiąc ze śmiercią.

Straszakiem każdej zgłoski.

Tworzą książkę po książce.

Warczące niebo.

I ziemia.

12.10.2014