Dawid

Sam wiesz najlepiej, ile przegrałeś

przez to hreczkosiejstwo w służbie

ciemności. Było wrzeszczeć o życie,

nie o sprawiedliwość. I życie sławić,

nie Raskolnikowa, nie jemu Dawid

potrzebny. Wieżom Dawid, klubom

studenckim Dawid, sekretariatom,

wnętrzom, czytelniom Dawid

po trzykroć – do krwi ostatniej

kropli z żył.

W nim jednym, w Dawidzie

odpoczniesz – Ty, obiekt

jego opieki, jego kuracjusz,

faworyt – w podróżach do

wnętrza dnia. W Dawidzie,

w jednym Dawidzie

biennale, domyślność

uzgodnień i ja, Saul

patrzący na Ciebie

z łezki do tego tekstu,

z jego nowego błotnika:

meduza

prawdy

i piękna.

20.10.2014