Z chitadonny

A Filon niezgrabnie

„Sonet do Lary”,

a Laura szkaradnie

„Sonet-dolary”.

Całym sercem proszę, nie manipuluj mną, moje imaginarium.

Nie rozkoszuj się mną ani mną się nie baw. Nie wódź mnie

na pokuszenie, szczególnie gdy przesłuchuję wers po wersie

i w przedziwny, elektryzujący nas obu sposób cień daty

dziennej rozpływa się w szuwaksie, w polskim szuwaksie

przez noc daty rocznej. Czyż nie chwytam wtedy bez więk-

szego trudu, że mało dla mnie litości? Że bić w siebie jak

w mokre zboże. Że księga Daniela, lecz pismo spaniela,

że Oskar za dolara, Nobel za talara, lecz Nike za jeden

platmynt. Sobotnie serce, niedzielna inteligencja. Nie

jestem ludzką hieną – powiada hiena we mnie, hiena

poetycka. Historia polskiej makulatury. Dziejbar

polskiej miłości. Nagonasienni. Nagonasenni. Polska

meskineria, cmentarzyk z chitadonny, twarz Jana Dę-

boroga, kilkadziesiąt twarzy Mikołaja Greya. Całym

sercem, całą swoją inteligencją proszę, nie manipu-

*

luj mną, moje imaginarium. Nie rozciągaj swoich

wpływów nade mną, moje własne laudanum. Roz-

paczliwie Cię poszukuję. Rzucam w stronę, z której

wierzę – nadchodzisz, sylabotonik. Z głębokości

wołam do Ciebie, Szariku Ewy Dałkowskiej,

Lassie wśród panien z Wilka. Pannie mój i Bo-

że. Padam do Twoich łap, rozcinam twarz o 

Twój trzewik.

29.12.2015

Nic o tobie bez ciebie

Dziś mówię to głośno. Nie mam prawa, by pisać.

Żadnego prawa do tego nie nabyłem. Przecięły

moją drogę armie guwernantek. Śpiew polonis-

tek, nauczycielek. Chór Aleksandrowa w trój-

dzielnej kompozycji: sonata komnatowa szko-

ły podstawowej, kantata gimnazjalna i sonata

kościelna ostrołęckiego liceum. Tą formą sta-

łem się silny, tą tylko kolbą spotniałą rozchyli-

łem szczeliny powietrznego bąbelka, a widząc

je odgięte i odsłaniające, nazwać zechciałem

to muszlą, czuprynką literatury. Ćwiczenie z

powrotu do źródeł? Dla mnie był to trening

z Marcina Kozery, a łonem Abrahama była

Maud Montgomery. Nikt mi nie dał skrzydeł,

nikt mnie nie odział w pióry. Podałem się za

Szpilmana, Szpilmana karykatury zwanego

pianistą Warszawy, a byłem tylko Nichtma-

nem, gadżeciarzem z Nieszawy. Chciałem

być jeszcze Tyrmandem, Tyrmandem dla

wszystkich Niemandów. Miałeś przejrzeć

się w lustrze.

*

Lecz dziś mówię to głośno:

patrzyłeś w kineskop, w najzłośliwszą

część książki, którą pisałem dla ciebie.

Wielbiłeś czarny kalafior. Wiedziony

supermową widziałeś w niej super-

nową.

27.12.2015

Wirtuoz fotografii z powietrza

Dalekich dróg, moja miłości. Nieś wysoko swój sztandar,

miecz przeciwko złym czasom i przeciw niepowodzeniom.

Dalekich dróg, Elizabeth Costello. Przetrwaj, to wystarczy.

Publikuj jak najwięcej, laminuj czystopisy, powierz kłótnie

agentom.

Dalekich dróg, programie ITER. Nim Nowy Rok nadejdzie,

a przyjdzie jak złodziej w nocy, a przyjdzie jak ryba-wilk,

powiel, zmnóż, fortyfikuj Elizabeth Costello. Łożę laptop

do klatki, wypełniam sianem po brzegi. W nędznej szopie

ugodzony.

Dalekich dróg, Elizabeth Costello. Przyjmij pozdrowienie sto-

jącego na klatce z laptopem pod stopami. Jeniec gwiazd dwu-

nastu. Sufler Twojej niewoli i hipis o twarzy dziecka. Pacholę,

Pachorę, Pacholerę. Dalekich dróg, moja miłości. Obfitych a-

becadeł,

*

wątku zaczarowany. Oto ja, którym cię zawiódł. Wytwórnia

narodu polskiego. Cętkowany pilnik na Twoje srokate serce.

24-25.12.2015

Unthinkable

Tischner upada pod ciężarem głazu.

Alicja, studentka, z którą rozmawiam,

dla której przywołuję dwustuletnią frazę,

upada w mojej sali pod ciężarem krzyża.

Boniecki zamiera pod ciężarem planety.

Wojtek wypuszcza swój uśmiech ze

szpuli, uderzony meteorytem. Przy-

patrz się duszo, jak się Jezus słania.

Jancarz zastyga pod ciężarem lasu.

Jakub odwiesza palto w zakładzie,  

rozplątuje szalik. By mówić o Zdzie-

chowskim, przypina do kontaktu

krtań elektroniczną. W pierwszej

kwartynie mówi o Alicji, Alicji

Zdziechowskiej. Nazywa ją Zdzie-

chowską. W drugiej o Wojciechu,

mówi: młody Zdziechowski, sły-

szę: młody Ciechowski, żył sobą,

żył całym sobą. Krtań przestaje

pracować. Ziemia w Jakubie doj-

rzewa. A w ziemi opera, co się

nie opiera. A w ziemi Wojciech.

A nad nią Alicja o twarzy Tisch-

nera, o twarzy Jancarza.

Czemu mi mowo odjeżdżasz,

czemu odchodzisz w kierunku

wyjścia, operacjo „Moked”?

Operacjo „Unthinkable”?

18-19.12.2015