Dedykacja

tobie, nie Tobie

Na cóż Tobie wiersz, który miałby cię zmiażdżyć?

Na cóż Tobie wiersz, który miałby cię czyścić, aż

do nicości wyczyści? Na cóż Tobie wiersz, w któ-

rym raz wielką literą, raz literą małą wspominany

byłbyś. Ciebie i tobie. tobie i Ciebie. Spójrz, jak

przetrwałem ruch kropki, aby ciebie umniejszyć.

Aby ciebie Umniejszyć. Bo nie Tu twoje miejsce,

bo Tu się, najdroższy, umiera. Bo Tu padlina żre

śpiących, muzykujących przy wapnie. Dedykacja,

powiadasz?  Wypłakiwanie straty. Kwiat mrozu w

tyłeczku dziecięcym. Nie, nie jest to alegoria. Naz-

wali to alegoryl przez wzgląd na silną wulgarność.

I nie, to nie poezja. To nie są zaślubiny. Mówię o

tyłku dziecka, bo mroczna to podróż przedślubna.

Żaden ślub Polski i Litwy, kwintesencja pisma.

Ślub Polski z Kazachstanem. Dedykacja, powia-

dasz? Obstajesz, że dedykacja? Niech będzie więc:

Tobie, Tobiaszu, przez Ciebie, Ciebie – Ciebiaszu

pieśń tę przesyłam jak mewę.  Kiks ten jak mewę

przesyłam. Na cóż septyma mała, kobieta w reszt-

 

kach swej halki wsiadająca do opla czytającym

wsiom, miastom i prowincjom? Oploneza czas

urwać. Skończyć niżeli się zaczął. Na co Tobie,

najdroższy, oplonez, co miałby cię zmiażdżyć?

7.12.2015