Wierzchowce

Avodah Zarah

Dzieło niedokończone. Tym różni się od urwanego,

że ma mnie, nie ma ciebie. Dokładnie odwrotnie to

urwane: posiadło ciebie, mi jest obojętne. Słota jest

mi droższa, ta widziana za oknem, ta płynąca z bez-

kresu

aniżeli tamto. Twarz niedokończona. Tym różni się

od urwanej, że ma mnie, nie ma ciebie. Dokładnie

odwrotnie skalp: tobą z łatwością owładnie, a dla

mnie będzie chałturą, chałturą całego stworzenia.

Słota

jest mi droższa, kolumna porannej mgły, którą zas-

skoczył potop albo bezmyślnie oszczekał burek pier-

wszego brzasku, niewierny Tomasz poranków. Sło-

                                         *

ta jest mi droższa niż wrzawa w jeszybocie, odcho-

dy połogowe osłabionego, zbyt często testowanego

pisma, niegdyś Bisma: Starego i Nowego Stałego

Testa-

mentu,  

bo powiedz mi szczerze. Czy dotknąłbyś Syksty-

ny dłonią Jamesa Whistlera, mając ją przy sobie

jako dłoń kochanka, wroga lub przyjaciela, lecz

wiedząc, że przyjdzie anioł?

28.07.2016

Kordian i łabędź

 

By zmienić kształt tego utworu, musisz, najdroższy,

zainterweniować. Ja wiem, ja rozumiem, jak bardzo

cię obciążam. Upadł na ciebie Komeda twardszy niż

kometa. A więc co najmniej dwardy. Edward przy ta-

kim Komedzie upada, zarasta Etwardem. Tak, wiem,

tak, nie ma. Nie ma przy nim szans. Jaką poezją prze-

niknąć tę nadzwyczajną twardość? Jedynaczka strofa

– czy zmieni się we wszystkaczkę, gdy obuduje Kome-

dą kominki swego liryzmu? Tak, zgadzam się z tobą,

podaję ci pióro w rozterce, wypisz, wymaluj swój żal

poezją ojca Klimuszki. Jeszcze jeden zmęczony, łka-

jacy australopitek na dziedzińcu zakonnym, skarżący

wiersz w samo słońce rozłzawionymi ustami. Skoło-

wany werbista tłukący od ściany do ściany piwnicy

pod Kiszczakami. Kiszczak zaś – Androkomedon,

Fedon pod samo dno. Antyczny homo artretus pod

ciężarem czarnaczki, białaczki PRL-u. Minister

traw wewnętrznych pod sportowym źdźbłem

krzyża. Polisyndeton, swastykon, rękojeść,

co nas poniża. By zmienić koniec tej stro-

fy, musisz zmienić jej niezłą peerelow-

ską puentę.

Islamski wymóg tej książki. Zło wszelkie dob-

rem zwyciężaj. Zło wywieź na białe niedźwie-

dzie. Niech łyżwami prawości śmierć po nim

zwinnie przejedzie.

                                                       27.07.2016

Aj

Umarło, niezawodnie. Poczułem to przed chwilą: obrębiłem wersem

to, co już się nie przeciska. Ośmioosobowa rodzina w Ohio poginęła

jedną równoczesną istotą od strzałów włamywacza. Obrębiłem więc

oktostych tak, jak wówczas gdy w Janowie Podlaskim znaleźli kobie-

ce ciało z ośmioma ranami głębionymi w szyi, a ja stworzyłem okto-

epopeję, szkicując tę podsłuchaną w serwisie śmierć, niedoładowaną

do podajnika, wysuniętą przeze mnie ukradkiem, na własnej podobiź-

nie. Wspomnicie kiedyś moje słowa: Duch Święty nie jest ptakiem,

(zuchwała rzecz

poprawiać świat)

ale jest ośmiakiem, ośmioskrzydłym nielotem, kureczką wyspową

wysp mniejszych. Inaczej niż duch poetów, który jest ośmiornicą i

to jego zwą słusznie – oktaedr świata zwierząt, oktoechos tomiku.

Mija nasz czas, niezawodnie. Profeta całej grupy odchodzi w cień

zawodu zmieniony w elektryka, konserwatora sieci prześwietlone-

go regionu. Runięcie Szajny na szkło, ręce bijące o lazur: shine all,

Shine all, shine All. I figa, cisza grobowa. Wirwajda literatury, za-

kłopotanie poezji. Deindywiduowany: ja. Zdeindywiduowany: aj.

Jeżeli ubrany w płeć, to o imieniu już – Ajna. Jeżeli ubrany w

artyzm – to o szeleście już, w szumie – Szajna, Szajna dostoj-

na.

26.07.2016

The Modern Polish Mind

Wiatr chwalny. Różo-

wiejąca twarz. Różo-

wiejewicz.

Czekam na Ciebie, prostoto. Przecież tylko Ty, łaskawa

i elementarna, miłosierna i taktowna, pozwolisz mi spoj-

rzeć ze spokojem na wydarzenia w Reutlingen. Czekam

na Ciebie, prostoto. Słowo we mnie chce mówić o zabi-

ciu maczetą ciężarnej Polki we wczorajsze, jakby woje-

nne,

niedzielne popołudnie. Nne. Nne. Nne. Nne zabijaj. Cha-

ndra jednego liryku nie może, nie ma prawa zanieczy-

szczać historii całej literatury. Już i tak uważają cię za

mąciciela, ciepłe ubranie festiwalu literackiego założo-

ne na twoje ramiona przemienia się w worek lodowy,

prze-

dzierzga w opar hiperbaryczny. Nne. Nne. Nne cudzo-

łóż. Bądź wierny, idź. Ani nie jesteś cudzoziemką Kun-

cewiczowej, ani nie jesteś nią samą, cudzoniebką Jerze-

go Kuncewicza. Nie zapominaj o Śmierci poza śmiercią
w Reutlingen. Oglądaj w lustrze swą błazeńską twarz

Hipo-

kratylosa. The Modern Polish Mind to The Dying Polish

Mind. To wylew Gustave’a Flauberta lub burza w ranek

Śmierci, śmierci Zbigniewa Herberta, potworny klaps

dany morzu, lipa rosnąca w saunie, którą skreśla po-

wietrze. Czekam na Ciebie, prostoto. Czekam, tele-

elegio. Czekam w Reutlingen:

przysiadam na pierwszym

liściu, które dało mi cień.

25.07.2016