Ornat

fot. Krzysztof Mich

1  Urodzona w znaku syreny, pomścij nas u Pana. Wychowana   

2  na współczesną nereidę, pomścij nas u Pana. Wszystko, Ma- 

3  ryjo, we mnie usycha. Dwunastołanowy folwark zmierza się 

4  z niemożliwym, z jakąś odwrotnością organogenezy. Platon,

5  bo naprawdę nim jestem, staje nagi przed swoją matką, ser-

6  cem porastającym pierzem błogosławi ją, członkiem silnego

7  gołębia oświetla jej drogę. Wrogi sumieniu syndykat? Lata-

8  jący obóz salwujący się stochastyczną ucieczką? Dlaczego

9  nigdy nie zobaczyłem w Tobie Wenus ani Ateny? Warszaw-

0  skiej kolonii mieszkalnej dla udręczonych? Nigdy na Never-

9  eście nie wyśpiewałem swojej wersji „Magnificatu”. Wszyst-

8  ko w świecie tracić – powiadał narrator pewnej polskiej poe-

7  tyckiej powieści, ważnej dla mnie, do tego stopnia, że kiedy

6  czytam ją studentom, zakwita lipa pod oknem mojego ser-

5  ca. Urodzona w znaku literatury, pomścij nas u Pana. Wy-

4  chowana na izraelską George Sand, powetujże nas u Pana.

3  Wszystko we mnie, Stefanio Traczyńsko, obumiera. Aqua-

2  park w moim umyśle rozwiewa wiatr wiejący w jaskiniach

1  aerobiku. Noc, świat przewinięty w sutannę. Tkanina upa-

0  da na boisko koszykówki i zmienia się w pomarańczowy

30.12.2016

Hamly

Przywiązana do brzozy,

gdy dachują powozy.

Odczepiona od kłody,

gdy dachują narody.

1

Eligiuszu, Alicjo, Wanesso. Ostapie, Toniu, Joanno.

Wzywam Was na wieczór z wysokości literackiego

smreka. Przygotuję kolację na kilkanaście stolików,

2

w mojej ulotnej retroprzestrzeni odnajdziecie siebie

sprzed kilku tysięcy lat, siebie przedreligijnych, po-

zajęzykowych. Wiem więcej niż dawniej, zgłębiłem

3

dyskretny urok Starorypałki i zrozumiałem, że było

to dla Was pierwsze zderzenie z anemostatem życia,

że miast analizować Hamleta, pierwszy raz strzelali-

4<

ście do Hamly’ego, którego ku radości całej Starory-

pałki któryś z widzów nazwał Potterem. Anegdotom

nie mogło być końca. Krzew róży oswojonej na roz-

                *

jaśnionym nawozie.

- - - - - - - - - - - - - - -

>4

Eligiuszu, Alicjo, Wanesso. Ostapie, Toniu, Joanno.

Hamly był cały dla Was. Rozłożony na platońskiej

słomie jaśniałby mocniej niż wieniec Arystotelesa.

3

W takiego Hamly’ego wcielę się tego wieczoru ja.

Tylko ja i Wy. Samotność w literackim Seattle, na

czubkach literackiego smreka. Bez ograniczającej

2

wszystkich anteny augustynizmu, gadamerowskich

cyfrowych telewizji, radiostacji Leibniza. Powyposa-

żać dzieci w aureliańskie plecaczki, zszyfrować pod-

1

ręczniki rysunkami kóz, żbików, psów i koników. O-

dwiedzić mnie na noc. Wzywam na wieczór z wyso-

kości literackiego smreka. Smrekowanie Hamly’ego,

                *

jodłowanie

człowieka.

- - - - - - - -

Zapisane czerwonym krzyk-znaczkiem

Roku Pańskiego 2016, dn. 23 grudnia.

Na zaśnieżoną scenę

1

W zimnym, niedogrzanym pomieszczeniu bez pulowera.

Tyle komedii, Panie. Tyle krzywdy i niemocy. Chłopiec

z łabędziem w Gliwicach. Jeszcze wyrazisty, niewypra-

ny z begonii ryb, różyczek mięsa, które ufnie spożywa

ten niepozorny duchowy ojciec mężczyzny z wołem w

Beńkowej Wiszni, którym (jak mówi prawo) chłopiec

*

się stanie.

2

Dopiero ochłonąłem, nieogolony w kałuży. Tyle kome-

dii, Panie. Jakiś garsonieryjny Gandhi na Mazowieckiej

krzyczy: gdzie jesteś, dobro? Mam wołać razem z nim,

Chryste? Naprawdę tego chcesz? Wołaćże przez okno

w sam środek rodzącej się strategii, zawilca całego roz-

*

poczy-

3

nającego się dnia – ludzie, ludzie, tu scenerie wyrżnię-

to, ludzie, litości, nazajutrz zaatakowały mnie świnie,

przeszły przez mój gabinet, zaszedł mnie od łazienki

nowy mikronapęd przyspieszającej śmierci: chłopiec

z łabędziem w Gliwicach? Ujrzał już, że współżyję i

*

że się

4

masturbuję. Widzi, kiedy piszę, bruczę oraz poczywam.

Wyciąga setki wniosków co do mojej natury. Twardych,

niepoetyckich. Usuwa moje wiersze, mieli moje notatki.

Ludzie, ludzie, tu scenerie wyrżnięto. Warszawski scene-

rikon mógłby tu mieć stolicę. Duchowość mężczyzny

z wołem to temat dla dramatu, który przerwany w po-

* * *

łowie

trysnąłby moczem

niewiary na zaśnieżoną

scenę.

18.12.2016

Jego włosy błyszczą

1

Oto, czym literatura jest: naszym spotkaniem przy

herbacie z romantycznym nieznajomym, który cu-

dem uszedł spod noży jadaczki języka. Opowiada

2

nam ze zwichrowaną elegancją, jak przeżył same-

go siebie, co uczyniło go starszym o język. Zaleca

się, oznajmiając, że mieszka w dolinie metalowych

3

pierwiosnków, gdzie szczęka poezji nie ma już do-

stępu. Jego włosy błyszczą: stos bransoletek splą-

tanych ze sobą, skołtunionych jedna przez drugą

4

reprezentuje słowo ułożone na wznak, tak by od-

poczywało. Istna wieża przeciwieństw, tamburyn

utoczony ze złota (ale czy wtedy grałby?) na wiel-

                *

kiej harmonii zwierząt.

5

Tym jest literatura: pielęgniarka świata na wznak,

opiekuńcza przekątna z przekładkami na sutkach.

Spójrz, jak lampę zagasza o kloszu przedwcześnie

                *

przegrzanym, lampa

zaś zwie się „Podole”.

6

Oto, czym literatura jest: elektrowstrząsem i wielkim

zawodzeniem tych, których on dotknął, których być

może powinienem nazwać pogorzelcami abstrakcji,

7

ale Bóg mi na to nie pozwala. Ta metafora przynios-

łaby pisarzom tylko krzywdę, w efekcie nie odpłaci-

łaby się żadnemu z nas niczym dobrym. Byłaby zai-

8

ste dewastującą inwestycją. Jego tłumaczenie (mam

na myśli tłumaczenie Boże) dociera do mnie powoli,

nieruchawo, więc On zakleja mi usta, aby mnie pow-

9

ściągnąć: łyżeczką nafty. Ustawa dezubekizacyjna –

powiada w piruecie trudnego, wielosylabowego sło-

wa, a ironiczny uśmiech przejaśnia go na chwilę. Je-

                *

go włosy błyszczą.

15.12.2016