Autodafe (22)

101

Nieruchomo i w uniesieniu. Jak cymbał wbity w

pępek fortepianu, pozwalający mu w pełni przek-

ształcić swój pierwotny dźwięk. Oto los człowie-

czy: zasnąć w ogniu spóźnionej mutacji z dowol-

ną księgą Platona na podołku. A niech i z listami

do Diona. I wybudzić się z przepołowioną stopą

na poćwiartowanym pedale w stogu siana, zżół-

kniętej kapusty białych pól, mówi Biblia – z Ala-

sdairem MacIntyre’em warującym po turecku w

nogach. Nadchodzi poranek, dziecko dotyka na-

102

miętności swojej, aby dać się jej zranić do głębi.

Tak odkryje fenomenalne, historycznoliterackie

scrabble, na rzecz których umieści swoich wszy-

stkich mistrzów: profesorów, wykładowców, du-

chownych, nauczycieli w kosmicznej stodole –

– wyłoży wnętrze łacińskim dywanem prastarej

filologii aeronaucji, w kątach budynku umieści

kilka samozatrzaskujących się koszy biogenety-

ki i jeden archaiczny wnyk socjologii i filozofii.

Płonę razem z nimi. Tym samym ogniem. I ginę

103

tak jak oni w wielkim kanionie nastolatków, pro-

jektantów mody, próbując zalepić sporą śnieżką

trupiobiałego chleba teorii literatury poderżnięte

gardło słowa. Ażeby mnie złapać, schwycić moc-

no, do bólu, pomyśl proszę o świecie, na którym

nie ma już gitar, ja zaś manipuluję szpatułką, lub

też snopkiem tak, aby porozszerzać obwód ukule-

le. Plaster pomidora dosunięty cudem pod nowe

gnieźnieńskie drzwi ma zatrzymać zamek bloku-

jący, na kod. Tym właśnie jest poetyka opisowa,

104

którą wyniosłem ze studiów: rozkładaną powie-

ką nieistniejącej istoty spuchniętej od kosmety-

ków. Przetłuszczony niedopałek bytu znalezio-

ny nocą w fatalnym podręczniku – z turkusową

wiedzą po lazurowych umiejętnościach. To ten

moment w poemacie. Słyszałem dobrze – pękł

wiatrak nade mną. Słowo wypływa mi z trzewi

i potrzebuję podpaski malarstwa, plakatu, sym-

fonicznego gorsetu nadnaturalnej muzyki, aby

zakryć krwawienie. Scrabble płoną, litera po li-

105

terze jak uczniowie u Wyspiańskiego z wybity-

mi oczami na rdzewiejącym przylądku wciska-

ją się ze strachu pod szkicowane obrączki – w

długim cieniu limetki zwanej wyobraźnią. Ni-

kogo nie zabiłem, a patrz – się wgramoliłem!

Nikomu nie umarłem, i patrzaj – się cały za-

warłem! Całuję liście, po których stąpał Ein-

stein z małżonką! Zachwalam przedspokój,

ten jeden wyciągnął Curie na słonko! Strąci-

łem siebie ze szczytu nadziei w sam wąwóz

                *

niszczei!

Słowo i Pismo,
Wenus i Mars.     

21.08.2017