Autodafe. Epilog (10)

Wziąć Serce de Amicisa, utrzeć je należycie z filozofią Panglossa z Kandyda

 Woltera, ocukrzyć na wietrze złotymi myślami z Dzieł zebranych Lenina. Co

to za przysmak?

G. Herling-Grudziński, Dziennik pisany nocą

3

Może zamiast stosu powinienem był ostrożnie przeprowadzić subtelne grillowanie. Mo-

że to uczyniłoby ten poemat chrześcijańskim, a całą miotaninę czwartej części poematu

po prostu anulowało. Grill nie jest narzędziem śmierci, co więcej – stanowi swoiste lite-

rackie wyzwanie, gdyż w jego cieniu nie można uprawiać eschatologii. – Na dobrą spra-

wę, kilkoma eschatami można wytłumaczyć wszystko. Szlugi: apologetyki, katechetyki,

kairologiki zapalają się na tym samym wietrze – od tego samego płomienia – może więc

zamiast stosu powinienem był przeprowadzić subtelne grillowanie literatury. Bardzo nie-

uczciwie zakłada się zresztą, że grill symbolizuje bagno. Słaby, nieskoncentrowany wyp-

ływ ognia symbolizuje wyłącznie przypadkowe antynomie: rozgotowany chleb, smażone

mleko, nieskupiony wysięk tryskających na drogę grzybów – przetlenienie herbaty, która

2

po schłodzeniu zmieni się na czyichś oczach w ruchliwego krenobionta – dobry grill sym-

bolizuje w ten sposób świat boski, świat Jezusa Chrystusa – aby ów „płynący falami” (po

ziemi), chrystusowy świat wiarygodnie sparabolizować (nie zapanuję przecież nigdy: nad

pisarstwem tak, jak Jerzy Andrzejewski), powinienem był wyręczać się każdym: składnio-

wym baletem, ale nie – składniowym baletem przemocy. Tymczasem to akurat: z pewnoś-

cią widać dobrze, pomieszałem choreografię pogańską z chrześcijańską: nie będąc ani nie

stając się nawet na moment Igorem Strawińskim, zmusiłem siebie do wiary, że nieklasycz-

na logika pogańskiego poematu Grillodafe wiedzie go do swoiście pojętej chrześcijańskiej

ojczyzny (wszystkie drogi wiodą wszakże do Rzymu religijności, zwłaszcza drogi daleko-

morskie – ciągnące się aż z Naddniestrza agnostycyzmu i ateizmu). To prawda, satynowa

1

wstążka, którą przyłożyłem do skroni – którą następnie obwiązałem kościół Nawiedzenia

Najświętszej Maryi Panny w Ostrołęce – była wstążką magii seksualnej, i satanizmu lave-  

yańskiego. „Dźwięk mię uderzył”, jak mówi Mickiewicz w pierwszym wersie alarmujące-

go wiersza Widzenie, ale mnie i zmiażdżył po części, i po części przedruzgotał niesolmiza-

cyjny kartofel dzwonnicy. Nie wiem, nie mam zielonego pojęcia, czy „jak kwiat polny, o-

toczony puchem, / Prysłem, zerwany anioła podmuchem”, czy raczej tylko, jak pisze Her-

ling-Grudziński – „cukrzyłem się na wietrze”. Wstążka przyklejona precyzyjnie do skroni

przez rasistowski Zakon Dziewięciu Katów nie pozwala myśleć mi o tym – czy „prysłem”

czy „cukrzyłem się” w sposób kategoryczny. Wiem jedno, jak świat światem: grill nigdy

nie zabijał – nigdy w niczyich mistrzowskich rękach nie stawał się: urządzeniem: śmierci.

2

Po ściance barbecue spływa krew, która jest krwią niczyją, czy można ją w ogóle nazwać

produktem cierpienia? Może zamiast stosu powinienem był niepewnie: (1) podać alkohol

i (2) szepcząc – „poeta pracownikiem sauny, aż po dwakroć, poeta pracownikiem sauny”,

uważnie przygotować subtelne muśnięcie ziemi, z której pochodzę – mówiliby, że jestem:

pierwszym postmodernistycznym poetą epifanii z postmodernistycznym światłem Jezusa

Chrystusa, który nie ma nic wspólnego – z dopalającymi się światłami: Andrzejewskiego

i jego koronkowym wyczuciem, swego czasu – pozwalającym mu publikować Ład serca

w „Prosto z Mostu” dokładnie w roku śmierci świętej Faustyny Kowalskiej. – Jest mi tak

trudno uwierzyć, że mogę pisać Grillodafe w podobnym czasie – czyichś objawień, 1937

rok to rok, w którym premierem RP był Felicjan Sławoj Składkowski, 2019 – jest rokiem

                *

Mateusza Morawieckiego:

księżyc rozświetla Warsza-

wę jak kurczę półśpiące, z

wściekłości.

30.06.2019