Autodafe. Epilog (11)

3

Kilkaset razy wypełniłem dziesięć wersów tekstem. Aż do dzisiaj nie widzę w tym nicze-

go niewłaściwego. Wkładałem sens do ust artystycznej polszczyzny – takiej, jaką znałem

choćby poprzez lektury dzieciństwa. Wkładałem jednolicie gładki sens – do skupionych i

wypoczętych ust: nie przygotowywałem go w żadnej uderzeniowej tabletkarce, nie krąży-

łem po sklepach wykończeniowych w poszukiwaniu nastrzykiwarki – bardzo starałem się

postępować tak, jak Jerzy Kawalerowicz, który wkładał sens do kilkuset minut z Faraona

czy Jerzy Hoffmann kilkusetkrotnie mnożący znaczenia – w granicach 288 minut: Potopu.

Rzecz w tym, że nawet jeżelibym postępował z Autodafe jak Aleksander Ford z Krzyżaka-

mi, nie zasłużyłbym na to, z czym zostałem zmuszony się zetknąć – zmamrotano noc, któ-

rą się oblekłem, rozerwano przysłonę mojej muzycznej równowagi – prezerwatywą ciszy:

4

tak, prezerwatywą ciszy – widziałem jak przez mgłę członek ciszy – skurczony tak, jakby

nie został objaśniony – wzniesiony tak, jakby podtrzymywał go święty Łukasz – matowy,

jakby był członkiem śmierci, nie zmartwychwstania. Sienkiewicz – żyjący jak zbiegły nie-

wolnik nawet po wydaniu Potopu, Rodziny Połanieckich – nie zetknął się, przebywając w

całkowitym odosobnieniu, ani z Emanuelle, ani z prezerwatywą ciszy – odpowiedź na py-

tanie, jak pogodzić zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa i swój łysy jubileusz – nie mogła

należeć ani do niego, ani do Prusa. Odpowiedzieliby Kawalerowicz, Hoffman, Has, Ford

(wąska męska pierś zagłębiająca się w blaszaną miedniczkę sarkazmu), ale nie wystarcza-

jąco: ani ulewa, ani tym bardziej potop nigdy nie zaczną się od spostrzeżenia „pesymizmu

przyrody”. Uderzą z nagła – jak pikielhauba kataklizmu, powieść taka jak Faraon z linijki

5

na linijkę zmieni się w zmuloną, zatkaną, zapierzoną czerpnię; nie widzę (w tym) niczego

niewłaściwego, że kilkaset razy wypełniłem dziesięć wersów tekstem, aż po jego przepięt-

rzenie. Z takiego poematu prezerwatywa ciszy ześlizgnie się – piękna, niedotarła. Szyszki

sosny wkładane w waginy tłumaczek – od wierzchołka – myślisz, że to ja? A Sienkiewicz

żyjący wiecznie jako przelękły niewolnik – tak jakby w oblężeniu Kamieńca Podolskiego:

wziął udział osobiście, myślisz, że to ja, myślisz, że ja z żydowskimi plecionkami na ręku

odpowiadam za posokę skąpaną w blasku neonów – świeże kwiaty, spaloną świętość Not-

re Dame? Nie widzę (w tym) niczego niewłaściwego. Myślisz, że morduję po nocach: tak

krwawo, aby mój tekst powlekło za horyzont? Nic bardziej mylnego. Myślisz, że tkwię w

bezruchu między anhedonią a archedonią na skutek niezdecydowania i dokładnie tak, jak

4

Sienkiewicz, nie potrafiłbym wykonać oratorium Mesjasz depresji, albo autokanibalizmu?

Uczestniczyłem w powstaniu Mahdiego, brałem udział w bitwie pod Omduranem – on to

wszystko jedynie opisał. W 1883 roku gdzieś w okolicach Hurghady, na polach wszystko-

widzącego tamaryszku kochałem się: z dwudziestoczteroletnim, sudańskim rolnikiem. Do

kroćset literackich diabłów – mógłbym z powodzeniem być bohaterem Płatonowa, jeśliby

ten choć w połowie interesował się Afryką tak, jak interesował się Eurazją – zamiast tego

jestem Chamisem jakiegoś alternatywnego, nie-istniejącego W pustyni i w puszczy – poga-

ganiając Sabę literackiej futurystyki, usiłuję przebić się za stronę Guermantes: za wszelką

cenę, choćby niebłyskotliwego, pretensjonalnego wiersza – Spekulacja Egiptu. Spekulacja

pustyni. Kilkaset razy wypełniłem dziesięć wersów tekstem. Ziemia oddycha, po deszczu:

                *

zsunęła 

zasłonę, 
napletek.

  

11.07.2019