Autodafe. Epilog (7)

arpeggio na temat piekieł języka

3

Na co mi łzy Symonidesa, skoro przez te 3 lata niechybnie poschły w kotleciarce:

kotleciarka od wielu tygodni nie jest już wilgotna i cokolwiek kiedyś znajdowało

się w niej, zostało zawinięte i osuszone całunem semiotycznym (myślę, że gdyby

Mikołaj Adamczak zjechał tutaj wcześniej z Ogólnopolskich Jesiennych Spotkań

Kameralnych w Żywcu, mielibyśmy jesień w Turynie, Adamczak jednak przenig-

dy nie opuści Żywca, tak jak Proust – Paryża, zostaję więc jedynie ja z moimi nie-

bezpiecznymi dla religii mrzonkami, jakoby w całunie turyńskim spała – niegdyś:

Emanuelle). Wyobrażam sobie mojego studenta na kowadle chmury lewitującego

nade mną jako policentryczne kontinuum, wołającego chrapliwie: „podnieś się na

ręku, dzisiaj dzień Zesłania Ducha Świętego i nie wznoszę się nad Tobą – Szawle

4

Uniwersytetu Warszawskiego – nagi, a niepogodzony z koniecznością seksu, lecz:

ubrany i pogodzony z koniecznością wędrówki”. Wydaje mi się, że zgromadziłem

przez lata bardzo dużo nietypowych przewiąseł i nie umrę pomiędzy zwyczajnymi

strzecharzami, myśląc o depersonalizacji, której nie opanowałem, na skutek czego:

stała się kołowacizną. Bo czy tomik o tytule Dumanie o depersonalizacji musi być

słabszy od tomiku o tytule Nocne odwiedziny? Strzecharz – nawet tak rutynowany

językowo, rutynowany nietypowo jak Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki – nie przepro-

wadzi monitoringu farm wiatrowych pod kątem umieralności ptaków: nie oznacza

to jednak, że jest upośledzony: to nie jest sytuacja z Promethidiona Norwida: Tka-

czyszyn-Dycki nie jest Norwidowskim szlachcicem, który „widział Apollina i We-

5

nerę” – „a wyprowadzić nie umie komina / W ogrodzie krzywo zakreśla kwaterę”.

Wymieniłem z nim od 2015 roku czterdzieści siedem odręcznych listów i każdy z

nich zniknął w kotleciarce. „Smak truskawkowego szczątka” – mógłbym ująć, pa-

rafrazując Płatonowa: Chrystus jest dla nas: polsko-ukraińskim „smakiem – z trus-

kawkowego szczątka” i nie wyjaśnią go tomiki o tytułach takich, jak Nocne odwie-

dziny (Ukraina jest Turynem Europy Środkowo-Wschodniej: nie potrafię jej zobra-

zować z perspektywy Skałki profesjonalizmu). Wyobrażam sobie wyhartowanego

strzecharza, takiego jak Eugeniusz Tkaczyszyn-Dycki, nagiego i gotowego do sek-

su na kowadle chmury, lewitującego w zawalisku antyperspirantów: nad słomą na-

turalizowanego symbolizmu – moim ciałem. Także z tego powodu: przypuszczam,

4

że pentekostalizacja Autodafe jest nieuchronna – co znaczy (mówiąc prościej) – że

to, co miało skończyć się Proustem lub Conradem, kończy się uzielonoświątkowie-

niem, banalnym uzielonoświątkowieniem – w ogóle nieposzerzonego we własnych

granicach kościoła literatury. Już wiem (lecz wiem to – po czasie), do czego winny

mi były posłużyć – łzy Symonidesa. Bez nich – pentekostalizacja jest tylko sodomi-

zacją. To, co nazywamy zesłaniem Ducha Sodomy – tłumaczą fatalną ekwiwokację

Autodafe interpretatorzy poematu – jest u Samsela figuracją Zesłania Ducha Święte-

go. I wydaje mi się, że to szersze prawo: misteryjność każdego tematu wielkanocne-

go osuwa się w manieryczność tematu pięćdziesiątnicy, także: misteryjność Autoda-

fe. W kwietniu Mikołaj Adamczak wydaje się muzycznym El Greco, ale w czerwcu

                * 

jest już z dala od Skałki –

w Wólce Symonidejskiej

oblewa: suowo – szampa-

nem poupisowni.          
 

9-11.06.2019