Do Fidiasza

Tobie, pełnio życia chcę oddać pełnię opisu.

Nie mam jeszcze naczyń, by przelać jedno

w drugie – nie wylać drugiego na drogę,

by stygło i parowało. I nie wiem, naprawdę

nie wiem, nie wiem tego do dziś, czy mam

sklepić beczkę, czy wysadzić jej dno, czy

wyrzeźbić flakon, czy postawić gliniak

w nietrwałym, przelotnym przedświcie,

w jutrzence różnicy optycznej. Atleta

i schorzenie? Urojony kyliks? Uważnie

patrzyłem na Maków. I wy patrzyliście

na jemiołuszki w tkalni.

Słyszeć wyraźnie płacz anorektyczki

i widzieć ostro ulicę Główną –

to sama Nike, Nike moich rojeń

wiążąca sandał cieniami

waszych rąk.

23.12.2014