Autodafe 2 (20)

 

96

Cóż, w Autodafe nie wszystko jest na tacy. To jednak nie

oznacza, że kiedykolwiek podawałem na papierowych ta-

lerzykach jednorazowego użytku. Byłem tylko: skrzypca-

mi w rękach chorej psychicznie skrzypaczki, tylko trąbką

w rękach obłąkanej kobiety w obcisłej garsonce, którą (a-

by nie stracić zmysłów) nazwałem Bogiem. Strach: by się

przyznać, ale tęsknię nocami do katolickiej złotej klatki, z

której wyszedłem. Może jeszcze nie zabiłbym za porządne

seminarium duchowne, lecz za zakon klauzurowy – powie-

siłbym się nagi: nawet na tasiemce swego polonistycznego

97

życia. Zapamiętaj: ażeby zniszczyć spowiedź krewetki, nie:

musisz odcinać drogi ucieczki – wszystkim owocom morza.

Drift: to możesz wykonać po moim trupie, Panie mój: szyb-

ki i wściekły, ale nie po wiotkich odwłokach krabów pustel-

ników. Na Boga, byłem tylko gitarą elektryczną w dłoniach

chorej na depresję dyrektorki szkoły podstawowej. Jesienią

strzaskała mnie o czarną podłogę psychozy, a cekin – który

z wielu pieców chleb jadł – już się nie ocknął. Tyle mnie, a

nawet jeśli przeżyłem, Władimir Putin już dawno – Wszedł

do pokoju, w którym konam, aby przyspieszyć moją śmierć.

98

Metafory, metafory, metafory. I kto wie – czy nie te najrzad-

sze profesjonalne kosmetyki samochodowe wklepywałem w

balkonik swojego wersu bez cienia opamiętania. Żmudna mi-

krologistyka dla starego budownictwa była mi całkowicie ob-

ca. Niemoralnie zanurzałem rękę w slipki wiedzy absolutnej,

tłumacząc sobie, że bard-porfirogeneta – musi się przeglądać

nawet w kropli deszczu. Co bodaj najgorsze, domyślałem się,

jak wzniecić wojnę nuklearną: należało wydrzeć stronę: Step-

hena Kinga i wkleić do tomu Bolesława Leśmiana – czyż nie

byłbym pierwszą śmiertelną ofiarą? Czasami śniłem. Maryja

99

niosąca światu Chrystusa stąpała po ziemi z tipsów żelowych

jak po kruchym lodzie. Zalany potem: wszystkich estakad au-

tostradowych wyobraźni – w pośpiechu, a nawet histerycznie 

usiłowałem wybudować jej parkiet – niemądra, rubensowska

łzo, masz to na co zasługiwałaś (jeb!), stojąc jak wryta z: gło-

wą na wytwornicy dymu. A może jednak linia: mojego życia

i linia: świata, który chciałbym odratować, zakończą się zawi-

jaskiem? Przecież nie piszę poematów, których – nie potrafił-

bym wymówić, a mowa odrzucona przez budujących staje się

wymówką, ale i: posłowiem – choć nie przedmową węgielną.

100

W pliku Word zalega cisza. Prycza wyszukiwarki: zarywa się

pod moim niewysłowionym ciężarem. To prawda, jestem głu-

pim dzbanem, ale czyż nie trzeba mieć świni, co by pokazała,

gdzie są trufle. Moje piwne oczy, moje nie w pełni wyświeco-

wane uszy, przebaczcie mi. Moja wyschła klatko piersiowa –

zaskakiwana dzień po dniu katońskim: masażem erotycznym

serca, nie odchodź. Jeszcze wyjdę o własnych siłach z brodu,

jeszcze zaimponuję wszystkim swoją dobudówką bezwzględ-

nej prawdomówności na stropie domu mamideł. W Czeboksa-

rach Władimir Putin podpisuje dekret o prazmartwychwstaniu.

*

W Niewinnomyssku ratyfikuję

jego: dokumenty – nie te, które

trzeba.

4-5.09.2018