Komboloi

Spójrz, proszę. Kładę przed sobą książkę,

aby myśleć o niej. Powiedziałem: myśleć.

Nie wierzę w medytację, nie pojąłem

istnienia surowego jedwabiu. Tak

z konieczności jest: styczna nie zna

siecznej, sieczna nie zna promienia.

Prorok nie zna perwersa, a perwers

nie zna dni ulgi. Kładę przed sobą

książkę, aby mówić o niej. Czytać

wiersze Lawrence’a, recytować

Kolibra w Muzeum Modlitewnika,

innego dnia na Podlasie zabrać

ze sobą Eliota. Wyjechać fiatem,

wyjechać fiatem, wyjechać fiatem

w noc. Prorok nie zna perwersa,

a perwers nie zna dni ulgi. Idą

obaj zatarci przez ciężar,

dojrzały masyw kierunku.

30.12.2014

Oda do dźwigni

Wyrzeźbiony w mięsie,

mięsem wszczęty,

do mięsa dojdzie jak do nieba.

K.K. Baczyński

Oto jestem. W pokoju, nie w perle.

Z nogą podłożoną pod pośladki.

Siedzący na taborecie, nie

zabijany w labiryncie.

Nie Minotaur, nie ofiara.

Nie dziecko krzywd, Franciszek

Kłos.  Nie tłumacz krzywd,

Giennadij Ajgi. Nie mam

nic w rękach poza samym

sobą i swoją istotą. Nie

metaforę, lecz skórę

wokół niej. Sprawność

i bolesność – nóg, rąk,

nawet członka. W pokoju,

nie w perle jest istota

moja, odpoczywa tutaj

parę wiecznych minut.

Chce zobaczyć okno,

lecz widzi je oko. Chce

wyjść na balkon

z lampą dotykową

odpiętą od kontaktu,

lecz nie znajduje ręki,

by unieść 

jej kołnierz.

26.12.2014

Do Fidiasza

Tobie, pełnio życia chcę oddać pełnię opisu.

Nie mam jeszcze naczyń, by przelać jedno

w drugie – nie wylać drugiego na drogę,

by stygło i parowało. I nie wiem, naprawdę

nie wiem, nie wiem tego do dziś, czy mam

sklepić beczkę, czy wysadzić jej dno, czy

wyrzeźbić flakon, czy postawić gliniak

w nietrwałym, przelotnym przedświcie,

w jutrzence różnicy optycznej. Atleta

i schorzenie? Urojony kyliks? Uważnie

patrzyłem na Maków. I wy patrzyliście

na jemiołuszki w tkalni.

Słyszeć wyraźnie płacz anorektyczki

i widzieć ostro ulicę Główną –

to sama Nike, Nike moich rojeń

wiążąca sandał cieniami

waszych rąk.

23.12.2014

Do Longina

Do Ciebie, poezjo,

voodoo ludzkich znaczeń

uchodzą migrujące

ptaki Europy:

uchodzi Gábor Zsille

z dzieckiem na nosidle

i z segregatorem

nieumajonych

przekładów. Uchodzi

Góra z Dzieckiem

Rosemary w plecaku

z juty. Z nim inni

Polacy. Nawet Wira

Wowk z ukraińskim

Lorcą w kieszeni

maskałatu. W bok

nieba nad Kispestem

i nad Tarnogajem,

i ponad Kutami

trafia jeden rysik:

obłoki

nad Ferrarą.

21.12.2014