Autodafe 3 (23)

Ewie Bucińskiej

116

Marek Słyk nie żyje. Jest w Kolonii, której nie ma, choć wszyscy – na

jego pogrzebie obłudnie będą twierdzili, że trafił na dno jeziora Naiva-

sha, bardzo blisko, kilkadziesiąt kilometrów zaledwie: od Nairobi. Od

dziś w rosole powikłań zabraknie starego kurczaka, który spełniał swe

zadanie najlepiej – Marek Słyk nie żyje. Dzwonię po znajomych, pod-

suwam pod nos najmłodszym (zalanym krwią Orzeszkowej) mozolnie

sylabizującym Nad Niemnem W barszczu przygód, wybieram im z dło-

ni Mickiewicza – Marek Słyk nie żyje. – Marek Słyk nie żyje? Jaka to

strata, że umarł Marek Słyk – płaskie, homorytmiczne allegro sostenu-

to podrywa się z ziemi, jakby mówiło co najmniej o zapomnianym po-

117

lonicum językiem takim, jak „Póki my żyjemy”. Marek Słyk nie żyje:

co dopiero mówić o Autodafe: już dzisiaj jest starą, posiwiałą cheterą,

kiedy wiersze Słyka to (jeszcze po pół wieku) zniewalająca, bezzębna

krynica. Miałeś rację, Adamie. Było Autodafe zbyt mocnym (i jednak

nazbyt nieostrożnym – pochopnie nieprzemyślanym) uderzeniem w li-

teracki kodeks Haysa. Należało pisać niczym Słyk, i dopiero po latach

wszelkich lat, eonach wszelkich eonów – stworzyć Psychozę (to Hitch-

cock w Kartezjuszu przywabił doń Kanta, to Kartezjusz w Hitchcocku

sprowadził na Ziemię poststrukturalny, jesienny ogród). Któż ci zatem

nabaił o tych spiżowych nokautach, spiżowym pożądaniu, którego nie

                *

miał Ma-

rek Słyk.

118

Marek Słyk nie żyje i jest to porażające, bo jest w Kolonii, której

nie ma w innych postaciach niż nieegzystencjalne: contrapunctus

simplex, contrapunctus floridus, salti diurusculi. Ja na pewno nie

znajdę się tak jak Marek – w tych trzech figurach naraz, bo do te-

go trzeba mistrzostwa linearyzmu polifonicznego. Mam nadzieję,

że za sprawą Autodafe znajdę się przynajmniej w salti duriusculi,

lecz do tego trzeba nabyć umiejętności salta – jeślibym w istocie:

to jedno potrafił, nie musiałbym pisać o ogniu: aż przez czterysta

(prawie czterysta): ogniw. Marek Słyk nie żyje, na co mi aksamit-

ne rękawiczki i perłowe nausznice, skoro Marek, Marek Słyk nie

                *

żyie.

[

119

„Wziąwszy przed laty na własne barki wszystkie winy światowej

wodewilistyki literackiej dzisiaj już nie mam nawet krztyny pew-

ności o pojemności swego serdecznego konfesjonału” – wyjaśnia

iks, który nie żyje; na dwieście osiemdziesiątej dziewiątej stronie

pierwszego wydania W rosole powikłań. A właśnie… Magdalena

Pliszka z Zakładu Historii Języka Polskiego i Dialektologii (u nas

w Warszawie) autorka niezłego tomu, Słownictwo seksualistyczne

w „Gargantui i Pantagruelu” Franciszka Rabelais’go (w przekła-

dzie Tadeusza Boya-Żeleńskiego) powinna pisarstwo Słyka – kto

wie, czy nie całe – jak najszybciej poznać, i czy nie: spreskrypty-

wizować?

]

120

Nie żyje Bóg Marka Słyka. Jego barszcz nie znalazł się w krypcie

i jego kurczak nie odleciał w porę na latającym dywanie zawiei, a

to przesądziło o tym, że Bóg ten umarł – tak samo, jak sam Marek.

Nie chciałbym, żeby dotknęło to również mojego Boga, naturalnie

wiem, że nie ominie mnie nietknięty, ale nikt mu nie każe być – O-

dynem: czekają na niego całe niewydane jeszcze tomy – Pracowni

Pytań Granicznych Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu,

które wyjaśnią mu, jak stać się wdzięcznym obiektem teologii Alla-

dyna. Nie żyje Bóg Marka Słyka. I to jest porażające, bo jest w Ko-

lonii, której nie ma razem z Markiem, o którym mówi się, że: trafił

                *

do Nairobi. To nieprawda. Nie jestem

jestem, który nie jestem. Nie – jestem

jestem, który jestem. Nie jestem – nie

jestem.   

8.04.2019