Welon

Lepszy dla ciebie byłby świt zimowy.

I sznur i gałąź pod ciężarem zgięta.

Cz. Miłosz

Panie, który nie miałeś granic

i granic mieć nie będziesz,

przebacz poetom planktonu

poezję kamienia kosmicznego,

przebacz poetom kamienia

plankton zimnych laptopów.

Planktós znaczyło w grece:

błąkający się. Kto tak widział

planktós, zobaczył już go

realnie, w konfrontacji

ze sobą w naturalnej skali.

Iran wiesza swoich poetów.

Gdzieś jest więc i sznur, jest

określona, teherańska gałąź

schylona, Panie, w ciężarze

planktósu. Możemy nawet

mówić o pchniętym rulonie

pośmiertnej erekcji.  Biegną,

Panie, za Tobą, wszystkie

gruzy miłości. Nieznane

szerzej znaki. Niewdrożone

marki biologicznej tęsknoty.

A Iran wiesza swoich poetów.

Na trzech poetów planktonu

wypada poeta kamienia.

Nie wiemy, szczerze

nie wiemy, do kogo

mógłby należeć

ten wydalony

welon.

17.05.2015