Mise en abyme

Książko poetycka, matko moja,

podrywam ci włosy z głowy

i biję tak o podłogę, aby

wyrzucić mózg, mózg

w powietrze nade mną.

Nie, nie woda deszczowa,

lecz woda neuronalna –

nie, nie falset odchodów,

lecz sopran DNA. Defrauduję

cię, literaturo. Defrauduję

cię, okładko. Defrauduję

cię, wnętrzu. Defrauduję

cię, prozo. Defrauduję

cię, poezjo. Defrauduję

cię, teatrze. Defrauduję

także was, krystalografio

i densytometrio. Moja

wierna mowo, tu jestem

psychopatą, miseczką

z ultrafioletem, pękiem

kluczy, które zabierasz

codziennie do pracy.

1.06.2015

Muzyka dla Królewskich Ogni Sztucznych

Do uciekania w przededniu

zmartwychwstania, do

zabijania salva veritate

tęskno mi, Panie.

Do żydłaczenia wszystkich

form skupienia, do

rozkruszenia gałązki

istnienia, tęskno mi,

Panie.

Tęskno mi jeszcze

i do rzeczy innej,

zapewne trywialnej,

nieomal dziecinnej.

Moje było serce

jak kawałek deski,

a pozostał glejak,

naciągnięcie pięści.

Miałem być transfuzją,

byłem już layoutem,

ratuszem, paruzją,

syntetycznym żartem.

Tęskno mi, Panie,

wymioty,

                 noce

złego pokarmu.

Tęskno mi, Panie,

przyszedłeś

                     tutaj

zupełnie na darmo.

28.05.2015

Łzy Apacza

Jest zbyt ciemno, ale spróbuję pisać

po omacku. Chyba nie ma szans.

D. Kolesnikow

Modlę się do Ciebie, Afryko.

Modlę się w Tobruku polskiej poezji,

w samym sercu literackiej szkoły tatuażu.

Moja wina?  Moja utrata przytomności? 

Mój zamordyzm? Afryko pokutników,

Afryko upadłych znaczeń, Afryko

kompromitacji. Ja, Gajcy zaledwie

dwóch sawann przeciwko Neronowi

niejednej tutejszej pustyni.

Jęczmień na oku

mojego języka.

Nieczynna

powielarnia.

26.05.2015

Totus

Ten tekst oddaje się w niewolę

macierzyńską Maryi. Roznieca

w sobie wielkie, sztokholmskie

przywiązanie do Niej.

Zgadza się, Zielna czy Śnieżna –

– wiecznie Trzykroć Przedziwna:

Maryja. Jest tutaj poetyckim

uroczyskiem. Tak twierdzą

jedni. Inni zgodnie utrzymują,

że rzeczywiste pojęcie o ich

uwięzieniu w Maryi dałaby

dopiero figura serpentinata.

Zwarta, zadeptana figura

erotyczna, Gidelska czy

Piekarska – zawsze

Magnetyczna. Waż,

proszę,

jak zmienia się słowo

pod autorskim wpływem.

Literaturo, jesteś dziś

Mariaturą. Ogłaszam

turę dla Marii.

Skobel na moim oku,

tatuaż na moim sercu.

25.05.2015

Pieśń o świętym Krzysztofie

Wreszcie jesteś, podmiocie ociekający krwią.

Nagi czy ubrany do wielkiej dintojry –

– nie możesz mnie nie zadziwiać.

Herb historii polskiej literatury?

Byłby nim mężczyzna żyjący

w suterenie, unoszący chłopca

na wysokość ramion.

Wreszcie jesteś, podmiocie,

sprawdzony i silny działaczu.

Tak Elżbieta-ja witała Maryję-Ciebie.

Tak brzmiało pozdrowienie mitycznej

bestii morza. Herb historii polskiej

poezji? Nawiedzenie Elżbiety

po kruchość ostatniej

współrzędnej

po serpentynę, kopyto –

 – na okoliczność

domu.

18.05.2015