Autodafe 2 (19)

92

Z czasów prabóstw nieubóstwialni, z czasów prawiar nie-

powielalni – ach wy marni, wy marni jak pożar w przeob-

rażalni. Z drzew melancholii podziemi, daltonizmem pół-

cieni – ach wy zgwałceni, zgwałceni: zerżnięci u łowców

jeleni. Jak mąż żył przy mnie, trzask w blask, lecz – mąż

mi odumarł – na płask. Zaniedbałem jałmużnę, obrosłem

krzyżem i kurzem, wyniosłem daleko pod górę – swe dło-

nie czerwonoskóre: z kalendarzy i znaczków w martwole

rozdartych kubraczków. Spójrz, Sielpio na sojusz w gąsz-

czu – jak chleb marzę o miąższu. Spójrz, Sielpio w świer-

93

szcza w kąpieli, a on cię rozniesie, rozbieli: z niemieli do

oniemieli. Bo jęzor: jest cymbał-morderca – bez (Sielpio)

wierszy bez serca. Więc spadnij i zimnym ruczajem, ude-

rzona wierszajem. Z czasów wilgotnej niewsobni na pob-

rzęk blach niełagodni – zbawili się rybą, podwodni i zba-

wią się z pawiem u spodni. Ajch, ojch, wy marni, namar-

ni jak lampka w przepowiadalni, gdy światło jak od bate-

rii z podomek praminoderii. I na co mi domek chłodzący,

Konstanty Promieniejący przezwany Niepojętym jak po-

stęp w roku przestępnym? Jeżeli światło przygasa, jeżeli

94

ktoś się ośmieli – proszę, by zawarł mi (oczy) – poparzył

mnie: ukrop idei. To niewidzialna bolesność – na wir-wi-

rującej wirampie – i matka mi oczu nie zamknie, i oj:ciec

mi oczu nie zamknie. A z tymi hipergałami: zlękniony pa-

stuszek nocy: nie chcę zobaczyć Boga: w poprzekręcanej

niemocy. Zlitujcie się, wolni najmici, niespożyci hobbici,

podejdźcie, seksoholicy do nieprzytomnej kotwicy – i za-

myszkujcie od serca po gruzach i po wersach. Wturlajcie

ze skroni do skroni patyczek przedbogobrewy z porażają-

cym prześwitem w iluzoryczne przeziewy. Zostaniesz: tu

95

ze mną na chwilę? Zostawisz matowe transfery? Dwóch

takich jak ty podpaliłem, wlatując do stratosfery. I rozsy-

pali się w mroku, wprawieni w seksie z cieniami – w ja-

kimś ciemnym OIOM-ie, gdzie baśń trwa nad baśniami.

Mówię z mniejszym przejęciem, gdyż – uzupełnia mnie

wycie: wszędzie, gdziekolwiek się zbliżę: w zbliżeniu z

Czechowiczem. Ach marni, ach wasze narowy: jesienią

wśród opon deszczowych. Ach mierni, ach wasze start-

-głowy w próg pisma jak z testem ciążowym – Sielpio,

dzban wziąłem z domu – cały śliwkowy od krwi. I chy- 

*

ba znów – nie rozumiem: 

ja mam tu zginąć, nie ty?

          *          *

              *

Mogłaś nie dostrzec przejść stylu:

florę licuje tu fauna – dziecko łka

spazmatycznie – samo – na placu

Downa.

31.08.2018

Autodafe 2 (18)

czułem jak wyzwalam się

od zbędnego nadmiaru energii

w którą wyposażyła mnie młodość

Andrzej Bursa

86

Tak, Panie, strzelałem węglem (wam przecież strzelać nie

kazano, a ktoś musiał to w końcu zrobić) i lizałem płomie-

niem. Jak tak dalej pójdzie, Autodafe z rymowanej diatry-

by przeciwko wszystkim i światu przeobrazi się w: wielo-

diatryby: wypełnione spermacetem po brzegi z wszelkich

brzegów walenie z cieśniny polskiej gawędy szlacheckiej.

Chorowity kuc siwojabkowity (tego słowa użył Fredro w

Trzy po trzy, jeżeli mu się dziwisz). Esofloresowaty Sam-

sel szarojabłkowaty (tego słowa użył Bóg, zawracając pi-

sarzy i pisarki z powrotem do pieczar i na wykroty prain-

87

doeuropejszczyzny). Stoję wyprostowany w ciepłej lisiur-

ce nad spiekłą, nagą kobietą i liczę matejkiszki na jej roz-

dwojonym łonie. Rozpacz. Cierpienie. Narastający, hura-

ganowo-lawinowy strach: nad transcendentaliami porząd-
kowanymi niewielkim rozdrabniaczem do gałęzi ze starej

a nieistniejącej już firmy „Prowincja noc”. I na co mi był

ten twardy kartofel dobrego opowiadania, z którym obno-

siłem się w trakcie żniw na wsi po rozwścieczonych, bez-

zębnych inteligencjach wypatrujących oczy za czym zgo-

ła innym: efektownym purée ciepłej nowelki: podgrzanej

88

na kilku starelkach. Jak mogliście tak, starcy, co za arcy-

nieprzystojność. Gerejsze-lub-Gerejsze – zgejsze, w dni

potężniejsze i panny mądrzejsze, i autor Autodafe naraz

go zbliżywszy – tkliwszo-przenikliwszym. O tak, Panie,

strzelałem węglem (ktoś musiał nim strzelać, skoro wy

strzelaliście brylantami) i lizałem płomieniem. Krew na

moich rękach wystaje wyraziście poza krew płynącą w

moim ciele – nawet o kilkadziesiąt, kilkaset cali nadciś-

nienia w najmroczniejsze dni jesieni. A powiadali pew-

ni swego jak głowy na karku, że – dobry kogut nie tyje.

89

Im więcej kobiet i dzieci zabije – wypruwałem szeptem:

tak, aby nie słyszeli, to było silniejsze ode mnie; z białej

jak mleko, historycznej mgły wyskakuje mała (mniejsza

niż tego się spodziewałem) wyścigówka palingenezy – i

przejeżdża mnie na wytartych, a prawdę powiedziawszy,

prawie już niewidocznych pasach mojego agnostycyzmu.

Ale czy zabija? Są rzeczy na niebie i na ziemi – są poma-

rańcze z Malty i owoce apokarpiczno-lizykarpiczne: doj-

rzewające w chalcedonowym słońcu Nowego Jeruzalem,

ale nie ma odpowiedniego przepisu kuchennego. Zastyg-

90

liśmy bezradni w punkcie obróbki termicznej z rozrzuco-

nymi po kuchni matekianami. Oto, gdzie moim zdaniem

jesteśmy i w której matni tkwimy. Marzyliśmy o Zamoś-

ciu wszystkich światów możliwych, ale wylądowaliśmy

w wyrżniętym w pień Berezweczu – musimy cokolwiek

z tym zrobić, nim zapadnie zmrok – wszelkiej fantasma-

gorii. Podaj mi rękę, proszę. „Mocniejsza będzie miłość

co zstąpi na ziemię”, jak pisał Apollinaire. Strzelałem –

ogniem i nożem. Gnijącym czarodziejem w bigoteryjną

wróżkę. Bigoteryjną wróżką – w gnijącego czarodzieja.

- - - - -

           - - - - - 

- - - - -

86

Naucz się wybaczać, naprawdę – tylko dla swojego dob-

ra. Na dobry początek – przebacz brodzie prostaka boko-

brodę zboczeńca. Ćwiczenie determinacji, owszem – jak

mój poemat, rozpędzona, upiorna: karuzela: odrzucająca

impetem ze swoich szerokich krzesełek przypadkowych,

rozawanturowanych czytelników. Roztłukująca ich o tyl-

ną ścianę pracującego bez dnia, bez nocy przerwy zamra-

żalnika ciszy. Campo di Fiori – Powrót. Panie, nie mam,

kim kończyć poematu. Ubohuj, umiłuj. Wielka mi rzecz,

jeden zadzierzysty i natrętnie szeleszczący bęben boskie-

*

go dofinansowania: na ca-
łe: tam-tamy: budżetówki.

               

30.08.2018

Autodafe 2 (17)

Królestwo Niebieskie

w Przestrzeń Okołoziemską

 

81

Chałwa nadchodzącej zagłady przynosi wpierw delikatną

słodycz pojedynczych śmierci. Tłumaczyłem – dla siebie:

ostrożnie, wchodząc powoli z niższego stołpu na wyższy,

idąc z długimi przerwami, jakby z daleka, rozkwilę w ca-

łości baszty waszych umysłów, aż odparuje spod gruzów

cały cukier puder waszych myśli samobójczych. Niepra-

wości, przeniewierstwa, nieszpory sycylijskie: wszelkiej

szkarady zostawimy daleko za sobą. Jak gdyby wszeliki

ślad po nas zaginął, nie wrócimy – na dywaniki polskich

melchizedeków, pod nadzwyczaj tajemnicze, jasne krys-

82

towo oblicze. Do was należy wybór: Jan z Dukli, Karol z

Bredni, a może czekanie na jeszcze kogoś innego, listy w

butelce filtrującej Dafi, listy miłosne, wyborcze, listy goń-

czo-samobójcze – na Berdyczów do Godota. Ja: wkładam

płatek śniadaniowy między ostatnich żyjących bohaterów

Operetki Gombrowicza. Zjadają swoje ogony, wymiotują

cieniami, zjadają swoje cienie, ale posileni, pijani: wsiądą

na koń husarze. Nie, nie penis tym razem, odwalona skiba

napuchnięta deszczem w moich spodniach. Pługi w moich

dłoniach rwące się do niewyskibionych ról: z mojej piersi.

83

Chałwa nadchodzącej zagłady przynosi wpierw delikatną

słodycz pojedynczych śmierci. Świat matowieje: a gaśnie,

aż wreszcie przybiera na wadze jakby pod naporem niewi-

dzialnej zasłony z gumy do żucia. Dobrzy ludzie – owiani

złą sławą – czernieją na wietrze. Źli – skąpani w pianie ko-

rzystnych fluidów – mamroczą meszkiem znanego wiersza

w fatycznej mgle. Nie dasz wiary, ale dałem całą nadzieję;

w zamian w żelatynie cnót znalazłem śmiercionośny prion

miłości i zanurzony w przezroczystym półpłynie prion pra-

zawierzenia. Cyt, cyt, już można się zabić. W „półświatku”

84

Wiecznych Łowów odszukać rozległe uniwersum Biesów

Dostojewskiego i przecisnąć się: przez dziurkę od klucza

(z własnym pojemnym pendrive’em) do twardego dysku

symbolizmu kosmologicznego. Informacje, idee, przeczu-

cia. W zaślubinach Wschodu z Zachodem mógłbym być

świadkiem pana młodego, a nawet: dalekim przyjacielem

panny młodej. Powinno starczyć mi wiedzy, co najmniej

na te czterdzieści intensywnych minut ceremonii. A kim

moglibyście być wy? Pyłkiem mrówki wspinającym się

po nogawce drużby? Dzieckiem organisty odliczającym

85

w sznurze przelatujących nad kościołem ptaków sowy,

puchacze i kruki? Będąc we wszystkim, czym chcecie,

bądźcie wszystkim, co chcecie. Do was należy wybór,

a Karol z Bredni to tylko Karol z Bredni – więcej nie

znaczy niż Fiodor z Pogłoski czy Joseph z Przeświad-

czenia. I nie będzie już znaczył. Falują stare redakcje,

spadają zamki z furtek broniących przejść do ogrodu,

fury genialnych tekstów zjeżdżają  nam – po karkach

na głowy naszych dzieci, skłaniając ich łyse czaszki:

z wielką pokorą do ziemi, późnymi porami do ziemi.

*

Jestem wrzecionem krwawej Wandy.
Wyszywam Wioletcie niekrwawą ko-
szulę na jej pierwszą tak białą sobotę.

29.08.2018