Autodafe 3 (13)

Łukaszowi Szymańskiemu

61

Autodafe kulminuje w wyszukanej intertekstualności dokładnie

w taki sam sposób, w jaki najtrudniejsza – erotyczna sztuka kra-

wiecka urzeczywistnia się w szyciu koronkowych kompletów e-

rotycznych. To najefektowniejszy cud całej twórczości: targany

niepewnością wrzucam Ci padlinę do łóżka, Ty jednak: mi prze-

baczasz.  Zmarzłe łany wyparowują, krystalizują się: łany posra-

ne od niedorzeczności kosiarki. Co mam w Twoim przekonaniu

czynić, by nieopróchniałej zdrzeni nie rozparł całkowicie suchy 

tapir trawnika? Piękna, niepołyskliwa perła o wartości Wisławy

Szymborskiej grubieje od dyskretnego śmiechu, słysząc słówka

62

w rodzaju „stabat Sontag Dolorosa”, „stabat Hartwig Dolorosa”.

Rozpalony od nierozwiązanych w porę problematów, z tobołem

podręczników do ontologii literatury trafiam – na onkologię lite-

ratury, zapowietrzony i niedotleniony naraz (bo pogrzebany pięć

stóp pod ziemią doświadczenia). Potrzebuję bardzo dobrej wody

do lekarstw, ale nikt – nie jest w stanie zaprowadzić mnie aż nad

jezioro. Potrzebuję komórki do kontaktu z bliskimi, ale: zupełnie

nikt nie jest w stanie doprowadzić mnie do nadmiejsc, półmiejsc,

w których dałoby się wymienić ekran telefonu – na niewidzialny.

Jak bardzo upokarza: obwodzić własne prącie kokardką: umysło-

63

wości, i to nie w pierwszej lepszej bibliotece publicznej, lecz: na

Kasprowiczówce, u granicy dwóch stoków. Mogę krzyczeć pięć-

set dni białych jako śnieg i pięćset nocy czarnych jako smoła, ale

wolałbym, abyś usłyszał tylko pogłos guantanamery. To nie jest

msza za miasto Uncovered, które wyrosło na gruzach Zakopane-

go, to moja osobista tragedia, którą pragnąłbym się dzielić tylko

z tymi, z którymi bezwzględnie muszę (a słowa takie, jak „Jerzy
Giedroyciu, zmiażdż moje struny głosowe i uwolnij moją duszę”

warto obsłonić dyskrecją – dyktafonu) (a słów do wykorzystania

mam jeszcze tak dużo, że gdyby ustawić piramidę: z ich! sylab –

64

sylab, nie liter – bez trudu wdrapałbyś się na orbitę). Tak, jeżeli

tylko bezbolesnej, to wypatruję śmierci z utęsknieniem. I: jeżeli

tylko bezprzedmiotowego, to podobnie – wypatruję cierpienia z

utęsknieniem. Jeżeli abstrakcyjnej, to nicości, bo – jako ostatnia

nie umiera nadzieja, ale wiara w naszą własną niewinność. Wia-

ra, dzięki której latami mknęliśmy brzytwą po szyi wrażliwości

społecznej, ani odrobiny jej nie zacinając, więcej – tworzyliśmy,

nie prześwietlając pod papierem do wierszy góralskiego smalcu.

Prekursorski, zjawiskowy, oniryczny – szkoda, że jest: kolporte-

rem. Iluminująca, ożywcza, niedoangażowana – szkoda, że jest:

65

sypialnią Piotrkowa Trybunalskiego, erotycznym semikonfesjo-

nałem Zielonej Góry. Przedrzeć się do niej przez roztopy poety-

ki i skalisty brzeg kontrowersji metateoretycznej to na nic – bo

czy nie staniesz strudzony jedynie przed myślącym i czującym

orgazmem? Jest już 2 marca i myślę, że mój czas naprawdę się

kończy. Myślę o matce. Wyobrażam sobie, że jest humanistką,

nie stomatologiem i że uczy mnie wieczorami filozofii umysłu,

która powoli staje się moją: nieśmiertelną modlitwą. Modlitwą,

która z pewnością mnie przeżyje, bo jestem kruchy i słaby – bo

ptak, który znienacka zalatuje mi drogę, obala mnie za ziemię z

                *

radości.

2.03.2019