Autodafe 3 (19)

Jakubowi Pydzie

91

Myślałem, że jestem katyńskim oficerem. Myślałem, że to śmierć,

a nie twardy sen po długim dniu czytania: Tolkiena oraz Barriego.

Myślałem, że jestem akademikiem w samym jądrze Sonderaktion

Krakau. Myślałem, że to napisane ostatkiem własnych sił – nowe

Milczenie Norwida, a nie zgrywne Brzuchomówstwo. Byłem pew-

ny swego: to opus, to nie szmira magnum, jestem: i mohikaninem,

i dyletantem, ale bardziej mohikaninem. Naprawdę dzień po dniu

upewniałem siebie coraz bardziej w przekonaniu, że – tak, jestem

wielkim katyńskim wojskowym – nie losowym mózgoroztrzepem

do dobicia. I jak Boga kocham – gdzie jak gdzie – lecz w Katyniu

92

nie ma miejsca na pryszczycę, tylko na – udałą, zatlenowaną krew

(jeśliby krótko mówiąc – Drakula żył, byłby transylwańskim enka-

wudzistą). A jednak buchnąłem czarny jak świnia, uparty jak osioł

po całym szarodrobiowym wybrzeżu – Rosji Północno-Zachodniej

(zmumifikowanym prosiętom, które spowiłem, nie pomogło nawet

staranne cesarskie cięcie: odpakowałem się prawie tak, jak wysoka

funkcja reprezentowania realności w poezji Miłosza: w 1987 roku).

A jednak strzyknąłem starym powietrzem jak podziurawiony wore-

czek na przysięgi i obietnice, który uwierzył, że serce człowieka to

puszystość, nie przeschnięty trzpień w pomidorze drgającym mimo

93

jesieni. Czosnek stosunku zgnił, tracąc do końca resztkę swoich cu-

downych właściwości naturalnego antybiotyku. Jeszcze do wczoraj

nieśmiała studentka pierwszego roku – poparta moim wsłuchaniem,

zachęcona dandyzmem sądów w NKWD – mądrze zauważa, że nie

mam już nietypowego brzucha katyńskiego Kartezjusza, a: zwykły,

przejrzały kałdun, wyrastające pod piersiami zatrute jabłko wrzoso-

wisk dotknięte wodą starczego kosmacenia się. I obyś zamarzł nad

tą czekoladową rzeką, Katynniaku – mówi, rejestrując się nieuważ-

nie na zajęcia, które będą tylko kuligiem, sankadą metempsychozy.  

94

Szmirusy, symbolodłuby, dramato- i poematokopy nie mają: duszy

nieśmiertelnej, lecz wyjący na pełnej głośności teatr telewizji z Jus-

tyną Sobolewską w roli Aldony Sekuły i Karolem Samselem w roli

bezimiennego „pryszczatego” starożytności. Aldona nie zna „prysz-

czatej” Hellady i wierzy, że można zobaczyć w Moskwie: Dwanaś-

cie prac Putina i nie spóźnić się: na własne nawrócenie we wszyst-

kich stu czternastu kościołach rzymskokatolickich – Winnicczyzny.

Karol widział nie tylko: „pryszczatą” Helladę, lecz także – Winnic-

czyznę „pryszczatą”, jego problem polega jednak na tym, że rozeg-

zaltowany aż po granicę dnia i nocy, cynicznie nie dowierza: temu,

95

co zobaczył. Trudny arkusz maturalny, czy: sympatyczna rozmowa

z Nicolas’em Boileau o sztuce w głębi zawiei elektromagnetycznej:

pomylona korepetycja przy ćmiącej lampie, co nie goreje. W słusz-

nej wielkości paragwajskim kościele w Suadrelii znajduje się – tra-

westacja Corpus Hypercubus Salvadora Dali: mężczyzna jest: nagi

i odwrócony do góry dnem; kości proroków – przewieszone: przez

obraz są trzy, cztery razy większe od zwykłego szkieletu, aby – po-

większyć wrażenie, zmieszane bowiem zostały z poprzedzielanymi

kośćmi koni. Nie nazwiesz tego rozwielitką, a skoro Katynia także:

nie chcesz nazywać rozwielitką, Katyń musi stawać się – Suadrellą.

*

[

To (wszystko) moja wina. Mnie, mnie

zarzygano od stóp do głowy: światłem,

które gdyby do nich dotarło, pokrzyżo-

                *     *

wało ich zmęczone chimney sweeping,

w Krakowie, Poznaniu, Łodzi – nie na-

prawialiby zegarka siekierą, napisaliby

*     *    *

wielką pompejańską Suadrellę,

nie niby-kartagińskie Autodafe.

                                                      ]

30.03.2019