Autodafe 3 (14)

Krzysztofowi Schodowskiemu

66

Nie byłem bity do nieprzytomności kolbami sowieckich karabi-

nów, nie dość tego: nigdy nie będę po dwóch cesarkach, nie bę-

dę nawet po jednej. Czy to oznacza, że skale: mojego cierpienia

nie przekroczą pewnego zasadniczego progu, bo naturalnie: tak

właśnie narodzony, jestem gitarą o zablokowanym pręcie: regu-

lacji gryfu? W Autodafe liczyłem się oczywiście z tym, że zgril-

lowanie artysty nie będzie dla nikogo rozgrillowaniem w ogóle:

całego człowieka – pod śmierć. Nie będąc jednak: drugim Piot-

rem Szczęsnym, liczyłem, że nie upadnę całkiem w ziemię: jak

upadłem, wrzeszcząc z rozerwaną na strzępy: nadpodstrunnicą.

67

Boże, jak ja się sparszywiłem. Starszy – od kalendarzy z Janem

Pawłem Drugim spoglądam: na Wadowice – jak na Casablankę

polskiego katolicyzmu i myślę: o wierszu Hartwig: jasne niejas-

ne jasne niejasne. Przeciw takim, jak ja spisała zresztą Hartwig

całe bloki wierszy po dwutysięcznym roku – jej Uciekam, ucie-

kam albo też jej Klarysew są dla mnie, lecz nie o mnie – słodki

grafoman w śniadego barbarzyńcę: poznała mnie w końcu, mia-

łem szesnaście lat, płonęły wszystkie meble: wolne z wyprawo-

wymi. Przeczytaj najlepiej To mówią udokumentowane. Zobacz

to sam: jak donośnie potrafi mówić tłumaczka Ginsberga, Cend-

68

rarsa w pluralis maiestatis. Zdrętwiałem – kiedy zobaczyłem to

wszystko po raz pierwszy, zafaszerowany: smoliście mrocznym

zmierzchem w środku olimpiady literatury polskiej (późna Hart-

wig tematem dla młodych olimpijczyków?). „Fellini mówi: jes-

tem kłamcą / Miłosz mówi: jestem złym człowiekiem // kiedyś

nie dowierzano przechwałkom (los mój przesądzony – przynaj-

mniej w jej pokojowych, przyjaznych oczach: myślałem) teraz

powątpiewamy w prawdę samooskarżeń / wiemy że prawda (a

jeśli wynika z wieloletniego, autystycznego wpatrywania się w

ciemność?) niedostępna jest również w rejonie zwierzeń” – jak

69

ja się potwornie sparszywiłem: tęgie, w ogóle nieprzerzedzalne

bakenbardy zła zwinęły mi zawiesiście aż dwie długości głowy.

Z drugiej strony – może nie jestem dalekim ascendentem Samu-

ela Becketta, nie oznacza to jednak, że wyznaczam jedynie tyle,

co Pan Pompaliński literatury polskiej. Wyobraź sobie Hartwig

zresztą, lecz nie tak jak zazwyczaj – oddzielającą Settembrinich

od Pompalińskich spojrzeniem zamęczonej pantokratorki, a ma-

jącą wysterylizować (od brzegu po brzeg) cały rozwrzeszczany,

sierściaty kosmos i nie podruzgotać się własnymi nogami. Dob-

re kilka lat temu zapragnąłem wierzyć w to, że istnieje świat in-

70

ny pod każdym możliwym względem. Autorka Wierszy amery-

kańskich (nie kto inny) pisze tutaj (potrafi napisać!) Metafizykę

dwugłowego cielęcia, a mnie konającego, rozgniecionego wóz-

kiem do rozpoławiania traktorów nie znajdują przypadkiem: w

kapuście poematu – pośród tysięcy, tysięcy tysięcy: paraliterac-

kich odruzgów. Chciałbym rozpołowić się nie dlatego – by um-

rzeć, lecz ażeby schronić w sobie (przykładowo) swojego syna;

i jeszcze synów, córki innych bliskich mi poetów. Bo: to nie są

proste, dwuwymiarowe Autogilotynki Czachorowskiego. Zrobi-

łem nazbyt mało i Norwidowski tytan flegmy zmienił się w dzi-

siejszego karła ze spermy. Nie zaspokoję kilku najważniejszych

                *

pragnień niebem nad Płoskirowem. Nie

zaspokoję głodu – plackiem karaibskim.

Nie byłem bity kolbami karabinów: nie

zaspokoję diabła nad sobą – prasobą - -. 

10.03.2019