Autodafe 3 (16)

Jolancie Szafrańskiej

76

Mówię pełnym głosem. Moja płynna smółka wysycha: w pierw-

szy, twardy kał, ale mój utwór wcale nie znajduje się w postpro-

dukcji. Mój utwór znajduje się w grobie, na którym ( – za swoje

pieniądze – ) umieściłem napis: „polski test Turinga: na odcinku

literatury miał miejsce między 2017 a 2019 rokiem – Aż po dziś

dzień pozostaję w pełni odpowiedzialnym za niego: koordynato-

rem, profitentem, największą ofiarą – Karol – Scientia est nostra

vis”. Długi dzień kontra mordercza noc. Z szamba wyobraźni do

brodzika intelektu wiedzie nie tylko droga uzdolnionych hydrau-

lików, lecz i pielgrzymów: niezmotoryzowanych praplantatorów

77

dalekomorskiego domysłu. Jestem wśród nich – ale ciągle udaję,

że nikogo nie znam. Zdominowany przez tłum, lecz – nietykany,

przechodzę przez morze czerwone mojego autyzmu i przepatruję

nieścisłość bielizny w spragnionych, wodnych odmętach. Genial-

ny czeski hermetysta, Martin Mrskoš puka do przesuwnych i bez-

przylgowych drzwi filmu Climax Gaspara Noé, jednak: wcale nie

dostaje się do środka, podobnie jak nie przekracza półlistwowego

progu Domu, który zbudował Jack. Mrskoš w Autodafe? Może by

wytłumaczył lepiej niż ja sam, że nie jestem jedynie: estetycznym

mścicielem, który uparcie, pod żadnym warunkiem: nie chce pow-

78

rócić do Nairobi, bo w Nairobi dokona się jego błyskawiczna ekst-

radycja. Nairobijskie wydają mu się zarówno Powrót posła Juliana

Ursyna Niemcewicza, jak i Ikonoklazm Jana Rojewskiego: pastwis-

ko Szkoły Rycerskiej obrasta trawą ozdobną wydawnictwa a5 oraz

zbożem sportowym Biura Literackiego. Na nasze nieszczęście: po-

jawia się Atillâ İlhan, który na młodych kłosach odkrywa zarówno

zgorzel przedwschodową, jak i powschodową – i powstaje okolicz-

nościowa, pastewna świat-antologia, której żadną miarą nie można

wnieść na najkrótszy choćby obiad czwartkowy. Poniatowski – nie

może zobaczyć Pauliny Pidzik w tym stanie, przyjdzie wszelako ta-

79

ki dzień, w którym Paulina (całkiem zdrowa) wjedzie do Wilanowa

na rydwanie z łez, miażdżąc i odsyłając w ciemną niwecz Hymn do

miłości Ojczyzny. Wyczekuję tego dnia, ponieważ uważam, że cała

Polska potrzebuje takiej pół-skandynawskiej właśnie, historycznoli-

terackiej Matki Bożej, kacerki i heterodotki, która przyspieszy poe-

tycką schizmę między Polską Południa oraz Polską Północy. Uwie-

rzywszy we wzajemny sedewakantyzm, przyznamy równolegle, że

literaccy papieże: rządzą w Krakowie i w Warszawie – tym samym:

Kraków jest Awinionem Warszawy, Warszawa z kolei: Awinionem

Krakowa. Nikt mi nie uwierzy, uznam wszelako, że będzie to dzień,

80

w którym radość życia, pasja, dowcip, eutymia: ostatecznie zatrium-

fują – tak jak zatriumfowały w 1054 i 1378 roku. Pośród większości

sedewakantystów będę rzadkim sedeprywacjonistą. Jak wiele wypo-

wiem pełnym głosem, bo Nairobi będzie we mnie – współobezwład-

nione i przytwierdzone do serca, a nie ja – w Nairobi! W jakże wiele

sposobów na jakże wiele pytań finalnych odpowiem pseudometodo-

logicznie i pseudonaukowo, kopiąc gumowy, fizjologiczny kaganiec

światu w samą twarz! Oto próba Turinga, której poszukiwałem, pró-

ba ognia, niezmierzonego zaufania i miłości! Płoniesz-chwalisz nie-

informatyczną wielkość tak, jakby Hannah Arendt była Twoją kole-

                *

żanką z pracy, a Julia Kriste-

va dziewczyną z sąsiedztwa!   

2.03.2019